Dodatek IPN Czas deportacji i przesiedleń, Kresy
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
VIII
Nasz Dziennik
Piàtek, 30 maja 2008
DODATEK HISTORYCZNY IPN 5/2008 (12)
Dodatek historyczny IPN
5/2008 (12)
Czas deportacji
i przesiedleƒ
SYLWETKI NIEZ¸OMNYCH
Wojciech Lis
ps. „MÊciciel”
(1913-1948)
– ˝o∏nierz AK,
NSZ, WiN, do-
wódca oddzia∏u
partyzanckiego
walczàcego
przeciw Niemcom i Sowietom
w Puszczy Sandomierskiej
pod wp∏ywami NOW/NSZ. Lis n´ka∏ Niemców, ope-
rujàc na granicy powiatów mieleckiego i kolbuszow-
skiego. W sierpniu 1944 r. jego ˝o∏nierze stanowili
trzon sformowanego w ramach AK oddzia∏u „Hej-
na∏”, który wzià∏ czynny udzia∏ w „Burzy”, wspó∏dzia-
∏ajàc przy tym z Armià Czerwonà.
Po przejÊciu frontu Lis wstàpi∏ do formujàcej si´
Milicji Obywatelskiej. Próba pozyskania go
do wspó∏pracy w wy∏apywaniu ˝o∏nierzy AK nie
przynios∏a rezultatu, tote˝ w paêdzierniku 1944 r. zo-
sta∏ aresztowany przez NKWD. Zbieg∏, wy∏amujàc
drzwi celi aresztu w Mielcu. W koƒcu marca 1945 r.
prób´ aresztowania Lisa podj´li funkcjonariusze KP
MO w Kolbuszowej, jednak ponownie zdo∏a∏ zbiec.
Wiosnà 1945 r. rozpoczà∏ formowanie oddzia∏u par-
tyzanckiego. Na bazie okolicznych by∏ych placówek
AK i BCh utworzy∏ sprawnà sieç wywiadowczo-za-
opatrzeniowà. W maju 1945 r. podporzàdkowa∏ swój
oddzia∏ komendantowi powiatowemu NSZ w Mielcu,
kpt. Janowi Fia∏kowskiemu. W czerwcu 1945 r. otrzy-
ma∏ awans podoficerski z ramienia NSZ. W po∏owie
1946 r. oddzia∏ Lisa sta∏ si´ cz´Êcià zgrupowania
WiN mjr. Hieronima Dekutowskiego ps. „Zapora”.
Przez ca∏y okres dzia∏ania, od marca 1945 r.
do stycznia 1948 r., przez oddzia∏ przewin´∏o si´
oko∏o 160 osób. Wed∏ug materia∏ów MBP, Wojciech
Lis i jego ˝o∏nierze przeprowadzili oko∏o dwustu ak-
cji przeciw rodzimym komunistom i Armii Czerwo-
nej. Wyraênie objawia∏a si´ dzia∏alnoÊç polityczna.
˚o∏nierze Lisa zakazywali wst´powaç do wojska,
prowadzili agitacj´ na rzecz niepodleg∏ego paƒstwa
polskiego, zdzierali plakaty PPR, kolportowali pras´
podziemnà. Od wrzeÊnia 1945 r. wÊród wspó∏pra-
cowników Lisa dzia∏a∏ agent „Wat” (póêniej „Tor”).
Pod tymi pseudonimami ukrywa∏ si´ Wojciech Pa-
luch, by∏y ˝o∏nierz Lisa, który ujawni∏ si´ w 1945 ro-
ku. W tym samym czasie aktywny by∏ agent ukryty
pod pseudonimem „M∏ot”, by∏ nim gajowy Stanis∏aw
Pawlik. Od stycznia 1946 r. dzia∏a∏ agent „Pilniak”,
w tym˝e roku zwerbowano informatora ps. „S∏up”.
Momentem prze∏omowym w dzia∏alnoÊci oddzia-
∏u Lisa sta∏a si´ amnestia z lutego 1947 roku.
Po sfa∏szowanych wyborach wiele walczàcych jesz-
cze oddzia∏ów rozwiàzano, a ich ˝o∏nierze si´ ujaw-
nili. Z amnestii skorzysta∏a tak˝e wi´kszoÊç ˝o∏nie-
rzy Lisa. Po amnestii przy Lisie pozosta∏o nie wi´cej
ni˝ 10 najbli˝szych i najwierniejszych ˝o∏nierzy. W li-
stopadzie by∏y to 4 osoby uzbrojone w broƒ maszy-
nowà. Do tego czasu sieç agentów UB zwi´kszy∏a
si´ o nowych ludzi u˝ywajàcych pseudonimów:
„Konrad”, „Groêny”, „Zàbek”, „RyÊ” i „MiÊ”. Kierow-
nictwo PUBP w Mielcu, widzàc nieskutecznoÊç ko-
lejnych ob∏aw na ukrywajàcego si´ Lisa, si´gn´∏o
po metod´ skrytobójstwa. Polecenie zamordowania
Lisa wydano Paluchowi. Paluch zastrzeli∏ Lisa i jed-
nego z jego ˝o∏nierzy Konstantego K´dziora pod-
czas snu w okolicach leÊniczówki Pateraki. Zw∏oki
zamordowanych zakopano na Êmietniku KP MO
w Mielcu, gdzie zosta∏y odnalezione po 44 latach.
2 maja 1992 r. cia∏a Lisa i K´dziora spocz´∏y
na cmentarzu parafialnym w Mielcu.
oprac. Miros∏aw Surdej, IPN Rzeszów
Dr ¸ukasz Kamiƒski, IPN Centrala
Wygnaƒcy
Urodzi∏ si´ w Ostrowach Tuszowskich. Jego rodzice
byli rolnikami, mieszkali w pobliskim Toporowie. Ma-
jàc 21 lat, Lis wstàpi∏ do ZMW „Wici”, póêniej zaan-
ga˝owa∏ si´ w dzia∏alnoÊç Stronnictwa Ludowego.
W 1942 r. Niemcy wysiedlili Toporów, tworzàc po-
ligon wojskowy. Rodzina Lisów musia∏a opuÊciç go-
spodarstwo. W 1942 r. za zgodà Niemców powrócili
do Toporowa, a syn podjà∏ prac´ przy budowie
dróg. W niejasnych okolicznoÊciach pobi∏ i rozbroi∏
oficera niemieckiego, po czym skry∏ si´ w lasach.
W odwecie Niemcy spalili gospodarstwo Lisów, a je-
go ojca i siostr´ rozstrzelali. Lis przyjà∏ pseudonim
„MÊciciel”, zgromadzi∏ innych sobie podobnych
uciekinierów, tworzàc z nich oddzia∏ partyzancki. Po-
czàtkowo oddzia∏ ten nie podporzàdkowa∏ si´ ˝ad-
nej wi´kszej organizacji, pozostawa∏ jednak
II wojna Êwiatowa przynios∏a kres II Rzeczypospolitej Polskiej, paƒstwa za-
mieszkanego przez wiele narodowoÊci, wÊród których najliczniejsi byli Po-
lacy, Ukraiƒcy i ˚ydzi. Niemiecka agresja na Polsk´ 1 wrzeÊnia 1939 r.
mo˝liwa by∏a dzi´ki podpisaniu 23 sierpnia 1939 r. niemiecko-sowieckie-
go paktu, w którym podzielono strefy wp∏ywów w Europie Ârodkowow-
schodniej. Wype∏niajàc postanowienia paktu, Sowieci zaatakowali Pol-
sk´ 17 wrzeÊnia 1939 roku. Obaj okupanci od pierwszych dni prowadzi-
li represyjnà polityk´ wobec obywateli polskich, jej istotnym elementem
by∏y przymusowe przesiedlenia i deportacje.
Wysiedlenia Polaków planowane by∏y przez Niemców jeszcze
przed wybuchem wojny, której celem by∏o wszak mi´dzy innymi zdoby-
cie „przestrzeni ˝yciowej” (Lebensraum). Nic wi´c dziwnego, ˝e pierw-
sze wysiedlenia przeprowadzono jeszcze podczas dzia∏aƒ wojennych
we wrzeÊniu 1939 roku. Po w∏àczeniu cz´Êci ziem polskich do Rzeszy
przesiedlenia nabra∏y systematycznego charakteru. ¸àcznie z inkorporo-
wanych terytoriów brutalnie wysiedlono ponad 900 tys. Polaków. Na ich
miejsce sprowadzano osadników niemieckich.
W tym samym czasie w∏adze sowieckie przeprowadzi∏y cztery wielkie
akcje deportacyjne, w wyniku których w g∏àb ZSRS przesiedlono ponad
320 tys. obywateli polskich. Dziesiàtki tysi´cy aresztowano i osadzono
w ∏agrach. Ponadto 138 tys. osób wysiedlono z terenów przygranicz-
nych. Ci´˝kie warunki transportu i zamieszkania powodowa∏y bardzo
wysokà ÊmiertelnoÊç wÊród zes∏aƒców i ∏agierników.
Plany niemieckie obejmowa∏y nie tylko ziemie polskie w∏àczone
do Rzeszy. W 1941 r., po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej, wszystkie
ziemie polskie znalaz∏y si´ pod niemieckà okupacjà. Opracowano wów-
czas Generalny Plan Wschodni (Generalplan Ost), który zak∏ada∏ wysie-
dlenie wi´kszoÊci narodów s∏owiaƒskich, w tym Polaków, z Europy na Sy-
beri´. Tych dalekosi´˝nych zamiarów nie zrealizowano w ca∏oÊci, podej-
mowano jednak fragmentaryczne próby. Ich symbolem pozostaje wysie-
dlenie mieszkaƒców Zamojszczyzny rozpocz´te w listopadzie 1942 roku.
W toku tej akcji deportowano ponad 110 tys. Polaków, w ca∏oÊci wysiedla-
jàc 293 wsie. Na ich miejsce sprowadzono 12 tys. osadników niemieckich.
Najbardziej tragicznym elementem tej operacji by∏o odebranie rodzicom
oko∏o 4500 ma∏ych dzieci, które nast´pnie poddano germanizacji.
Tak˝e holokaust poprzedzi∏y wysiedlenia ˚ydów z mieszkaƒ i przymu-
sowe osadzanie ich w gettach. Cz´Êci ˚ydów uda∏o si´ uciec na teryto-
ria okupowane przez ZSRS, skàd jednak w wi´kszoÊci zostali deporto-
wani na Wschód.
Po kl´sce Powstania Warszawskiego Niemcy wysiedlili ze stolicy Pol-
ski pó∏ miliona jej mieszkaƒców, samo miasto zaÊ w sposób systema-
tyczny i zorganizowany zniszczyli.
TWARZE BEZPIEKI
Tomasz Feliks WiÊniewski
(1897-1980) ps. „Szcz´sny”,
„Adam”, kapitan UB
W sierpniu 1944 r. przyjecha∏ do Lublina. Stamtàd przylecia∏ do Rzeszowa,
gdzie z polecenia W∏adys∏awa Gomu∏ki organizowa∏ w∏adz´ administracyjnà
na terenie Rzeszowszczyzny.
W sierpniu 1944 r. zosta∏ wybrany na II zast´pc´ przewodniczàcego WRN
w Rzeszowie. Kierowa∏ te˝ Urz´dem ds. Wojennych Âwiadczeƒ Rzeczowych. Or-
ganizowa∏ Wojewódzki Zarzàd Zwiàzku „Samopomoc Ch∏opska”. Obowiàzki
przewodniczàcego pe∏ni∏ od po∏owy stycznia do kwietnia 1945 roku. Zosta∏ skie-
rowany przez PPR do pracy w aparacie BP. Poczàtkowo kierownik Sekcji V Wy-
dzia∏u I WUBP w Rzeszowie, póêniej, od 31 lipca do grudnia 1945 r. p.o. zast´p-
ca kierownika WUBP w Rzeszowie, a od 5 stycznia 1946 r. zast´pca kierownika
oraz p.o. kierownik WUBP w Rzeszowie. 20 wrzeÊnia 1946 r. przekazany do dys-
pozycji Ministerstwa Bezpieczeƒstwa Publicznego. Zwolniony ze s∏u˝by na w∏a-
snà proÊb´ 15 listopada 1946 roku.
Czytajàc sprawozdania KW PPR z okresu, kiedy Tomasz WiÊniewski by∏ kie-
rownikiem w WUBP, mo˝na odnieÊç wra˝enie, ˝e nie spe∏nia∏ oczekiwaƒ partii,
o czym mo˝e Êwiadczyç nast´pujàcy fragment: „Pe∏niàcy od daty odwo∏ania ze
stanowiska kierownika WUBP tow. mjr. Sobczyƒskiego obowiàzki kierownika tow.
WiÊniewski jest nie na poziomie i d∏u˝sze sprawowanie funkcji p.o. kierownika
WUBP przez niego mo˝e w sposób szkodliwy odbiç si´ na stanie bezpieczeƒstwa
i aparatu UBP”.
Po odejÊciu z WUBP pracowa∏ w KW PPR/PZPR w Rzeszowie jako kierownik
Wydzia∏u Ogólnego do 1949 roku. Nast´pnie zosta∏ przeniesiony do KC PZPR
w Warszawie. Tu równie˝ pracowa∏ w Wydziale Ogólnym do 1954 roku. Przez
krótki okres by∏ dyrektorem domów wczasowych nale˝àcych do partii w Mi´-
dzyzdrojach. W 1954 r. za zgodà Edwarda Ochaba powróci∏ do Rzeszowa. Pra-
cowa∏ w Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej. W 1957 r. przeszed∏ na rent´.
oprac. Mariusz Krzysztofiƒski, IPN Rzeszów
Urodzi∏ si´ w Siedliskach, pow. Rzeszów. Od 9. roku ˝y-
cia pracowa∏ jako parobek. Od 1915 r. ˝o∏nierz armii au-
striackiej. W 1919 r. zg∏osi∏ si´ na ochotnika do WP. Wal-
czy∏ z bolszewikami w trakcie wojny polsko-bolszewic-
kiej. Bra∏ udzia∏ m.in. w walkach o Lwów. S∏u˝b´ w WP
zakoƒczy∏ w stopniu starszego sier˝anta. Uczestnik III Powstania Âlàskiego
w 1921 roku. W latach 1923-1927 pracowa∏ na Górnym Âlàsku. Po powrocie
na Rzeszowszczyzn´ cz∏onek Zjednoczenia Lewicy Ch∏opskiej (skarbnik organi-
zacji powiatowej), potem cz∏onek KPP. By∏ cz∏onkiem egzekutywy Komitetu Pod-
okr´gowego w Rzeszowie.
W czerwcu 1933 r. aresztowany za dzia∏alnoÊç wywrotowà. W styczniu 1934 r.
sàd skaza∏ go na 4 lata wi´zienia. OpuÊci∏ je na podstawie amnestii ze stycznia
1936 r. po odbyciu kary dwóch i pó∏ roku wi´zienia. Na wieÊç o wybuchu wojny
domowej w Hiszpanii zg∏osi∏ si´ jako ochotnik do armii rewolucyjnej. W czerwcu
1937 r. zosta∏ wcielony do batalionu im. Jaros∏awa Dàbrowskiego. By∏ dowódcà
plutonu, nast´pnie zosta∏ komisarzem politycznym. 5 kwietnia 1938 r. zosta∏ ran-
ny podczas walk o Caspe. W lutym 1939 r. przedosta∏ si´ do Francji, po dwóch
miesiàcach znalaz∏ si´ w obozie dla internowanych ˝o∏nierzy „hiszpaƒskich”
w Gurs (niedaleko Lourdes). Od lipca 1939 r. przebywa∏ w ZSRS. By∏ zwiàzany
z Kominternem (ukoƒczy∏ siedmiomiesi´czny kurs polityczny Kominternu), potem
ze Zwiàzkiem Patriotów Polskich. By∏ dyrektorem Ubezpieczalni Spo∏ecznej
w Gródku Jagielloƒskim. Organizowa∏ pomoc dla dzieci polskich komunistów.
Po kl´sce Powstania Warszawskiego Niemcy wysiedlili ze stolicy Polski
pó∏ miliona jej mieszkaƒców, samo miasto zaÊ w sposób systematycz-
ny i zorganizowany zniszczyli
Obok bezpoÊredniej martyrologii obywateli polskich (zbrodnie na ludnoÊci cywilnej i
jeƒcach wojennych w 1939 r., w tym polityka eksterminacji elit polskich prowadzona przez
obu okupantów: sowieckiego i niemieckiego, której symbolem pozostaje Katyƒ i niemiecka
akcja „AB”, egzekucje, obozy koncentracyjne, które poch∏on´∏y setki tysi´cy ofiar) wa˝nym
elementem polskiej pami´ci o II wojnie Êwiatowej i okresie tu˝ po niej sà przymusowe
przesiedlenia i deportacje. Opowiemy m.in. o wywózkach z Kresów Wschodnich
(widzianych oczami Êwiadków), ale poruszymy tak˝e tematy kontrowersyjne: powojenne
„wyp´dzenia” Niemców z Polski oraz przesiedlenia Ukraiƒców w ramach akcji „Wis∏a”.
Dokoƒczenie na s. II
II
Nasz Dziennik
Piàtek, 30 maja 2008
DODATEK HISTORYCZNY IPN 5/2008 (12)
DODATEK HISTORYCZNY IPN 5/2008 (12)
Piàtek, 30 maja 2008
Nasz Dziennik
VII
Dr ¸ukasz Kamiƒski, IPN Centrala
mii Powstaƒczej (UPA). W efekcie narzucenia powojennej Polsce re˝imu komu-
nistycznego oko∏o pó∏ miliona jej obywateli, których losy wojny rzuci∏y na Za-
chód, zosta∏o zmuszonych do pozostania na emigracji. Wi´kszoÊç z nich ju˝
nigdy nawet nie odwiedzi∏a Ojczyzny.
Ostatnie masowe migracje przypadajà na lata 1956-1959, gdy na fali desta-
linizacji z ZSRS wróci∏o do Polski 250 tys. osób, wÊród nich wielu zwolnionych
z ∏agrów i zes∏ania. Tragiczne losy przymusowych przesiedleƒców pozostajà
w cieniu innych, okrutniejszych zbrodni. Miliony ludzi zgin´∏y w wyniku holo-
kaustu, setki tysi´cy pad∏y ofiarà niemieckich obozów koncentracyjnych i so-
wieckiego gu∏agu czy te˝ polityki eksterminacji elit polskich prowadzonej przez
obu okupantów, której symbolem pozostaje Katyƒ i niemiecka akcja „AB”.
Pami´ç jesteÊmy jednak winni wszystkim ofiarom II wojny Êwiatowej. Umo˝-
liwia ona zrozumienie trudnych losów Europy w XX wieku. Prawdziwe pojed-
nanie mo˝liwe jest tylko z jej zachowaniem.
***
W marcu 2008 r. w gmachu Parlamentu Europejskiego w Brukseli zaprezento-
wano wystaw´ „Expelled” (Wygnaƒcy) przygotowanà przez Instytut Pami´ci
Narodowej. IPN zamierza pokazaç t´ ekspozycj´ w wielu krajach Europy. Wy-
stawa sk∏ada si´ z kilkudziesi´ciu plansz ukazujàcych przymusowe deportacje
i wysiedlenia, które dotkn´∏y obywateli polskich po wybuchu II wojny Êwiato-
wej ze strony dwóch okupantów: niemieckiego i sowieckiego. Tekst uzupe∏nia-
jà du˝ego formatu zdj´cia i mapy oraz prezentowane na trzech monitorach re-
lacje Êwiadków tych wydarzeƒ. Aby podkreÊliç, ˝e w polskiej pami´ci o II woj-
nie Êwiatowej wysiedlenia nie sà najwa˝niejszym elementem, na monitorze
w centrum wystawy wyÊwietlano prezentacj´ multimedialnà mówiàcà o marty-
rologii obywateli polskich (zbrodnie na ludnoÊci cywilnej i jeƒcach wojennych
w 1939 r., egzekucje, Katyƒ, Palmiry, obozy koncentracyjne).
Tekst z „Biuletynu IPN” 2008 nr 3
spodarstw wynosi∏a 4,26 ha, a po nim, w 1948 r., wzros∏a do 9,23 hektarów. W∏adze
stara∏y si´ ograniczyç do minimum stan poczucia tymczasowoÊci wyst´pujàcy
u znacznej cz´Êci przesiedleƒców – do 1958 r. ponad 90 proc. uprawnionych otrzy-
ma∏o akty w∏asnoÊci gospodarstw. Ogromnà zatem cz´Êç kosztów zwiàzanych
z przesiedleniem i zagospodarowaniem na nowych ziemiach ponios∏o paƒstwo pol-
skie, do czego by∏o oczywiÊcie zobligowane wobec niedogodnoÊci i wyrzeczeƒ,
do których zmusi∏o swoich obywateli narodowoÊci ukraiƒskiej.
Paƒstwo polskie udzieli∏o tak˝e pomocy finansowej i rzeczowej przesiedlo-
nym Ukraiƒcom. Uzyskali oni kredyty i zapomogi, kartki ˝ywnoÊciowe, ˝ywnoÊç
i zbo˝e. Remontom poddano wiele zdewastowanych zabudowaƒ, np. w woje-
wództwie olsztyƒskim wyremontowano 2427 budynków, a w szczeciƒskim – 717.
Potrzeby by∏y oczywiÊcie du˝o wi´ksze (np. w województwie olsztyƒskim remon-
tu wymaga∏o oko∏o 10 000 budynków zasiedlonych przez Ukraiƒców), ale na-
tychmiastowe ich zaspokojenie przerasta∏o ówczesne mo˝liwoÊci paƒstwa.
W latach 1956-1958 w∏adze udzieli∏y przesiedleƒcom kredytów na ∏àcznà kwo-
t´ 170 mln z∏, co na owe czasy by∏o sumà olbrzymià. Znaczna cz´Êç tych kredy-
tów by∏a bezzwrotna lub zosta∏a cz´Êciowo umorzona w latach nast´pnych.
Nie wolno twierdziç, ˝e przesiedlenia w ramach operacji „Wis∏a” by∏y dobro-
dziejstwem. Przymus opuszczenia stron rodzinnych to tragedia dla tysi´cy ro-
dzin ukraiƒskich. Niemniej jednak podj´cie w ramach operacji zdecydowanych,
radykalnych i niewàtpliwie bolesnych dzia∏aƒ przyczyni∏o si´ do zahamowania
przelewu krwi po obu stronach i da∏o szans´ na rozpocz´cie normalnego ˝ycia.
Polityczne nast´pstwo operacji „Wis∏a” to tak˝e zapewnienie spokoju i bezpie-
czeƒstwa wspó∏czesnej Polski. Na podstawie tragicznych doÊwiadczeƒ konflik-
tów narodowoÊciowych w by∏ej Jugos∏awii mo˝na wyobraziç sobie z du˝ym
prawdopodobieƒstwem podobny przebieg wypadków na ziemiach polskich
– mieszanych etnicznie, zamieszkanych przez ludnoÊç ukraiƒskà w znacznym
procencie nieprzychylnà paƒstwu polskiemu.
Argumentacja tej grupy historyków obejmuje tak˝e ocen´ operacji „Wis∏a”
z punktu widzenia prawa mi´dzynarodowego, zw∏aszcza w Êwietle Karty Naro-
dów Zjednoczonych z 26 czerwca 1945 r., która uzna∏a prawo narodów do sa-
mostanowienia. Ze strony Ukraiƒców mieszkajàcych w Polsce nie dosz∏o
do spe∏nienia ani jednego z trzech warunków:
– walki przeciwko panowaniu kolonialnemu;
– walki przeciwko obcej okupacji;
– walki z re˝imem rasistowskim,
aby dzia∏ania podziemia ukraiƒskiego na terytorium Polski mo˝na by∏o zaliczyç
do kategorii walk narodowowyzwoleƒczych. Obowiàzywa∏o zatem polskie prawo
wewn´trzne. Nale˝y podkreÊliç, i˝ cz´Êç obywateli polskich narodowoÊci ukraiƒ-
skiej naruszy∏a obowiàzek lojalnoÊci wobec paƒstwa, w którym zamieszkiwali.
1
Zob. w wielu wàtkach aktualnà do dziÊ ksià˝k´ Antoniego SzczeÊniaka i Wies∏awa Szoty
„Droga donikàd. Dzia∏alnoÊç Organizacji Ukraiƒskich Nacjonalistów i jej likwidacja w Polsce”,
Warszawa 1973.
2
Zob. G. Motyka, Tak by∏o w Bieszczadach. Walki polsko-ukraiƒskie 1943-1948, Warszawa
1999; R. Drozd, Polityka w∏adz wobec ludnoÊci ukraiƒskiej w Polsce w latach 1944-1989,
Warszawa 2001; E. Misi∏o, Akcja „Wis∏a”. Dokumenty, Warszawa 1993.
3
9 wrzeÊnia 1944 r. PKWN zawar∏ uk∏ad z rzàdem USRS w sprawie przesiedlenia ludnoÊci
ukraiƒskiej z terytorium Polski do USRS i obywateli polskich z terytorium USRS do Polski.
4
Dzia∏a∏a od kwietnia do paêdziernika 1946 r. Straty UPA – 910 zabitych i ponad 1000
schwytanych.
5
Tak cz´Êç Ukraiƒców nazywa tereny Polski Po∏udniowo-Wschodniej po∏o˝one na zachód
od tzw. linii Curzona.
6
Do niedawna podawano ok. 6 tys.; zdaniem G. Motyki – 2-3 tys.
7
Przeczy temu choçby postaç samego gen. Mossora, przedwojennego oficera represjonowane-
go przez komunistów (w 1951 r. otrzyma∏ do˝ywocie w „procesie genera∏ów”). Po zwolnieniu
z wi´zienia zmar∏ przedwczesnie (w 1957 r.) m.in. w wyniku wyjàtkowo brutalnego Êledztwa.
8
Akcja „Zachód” to deportacja ponad 100 tys. Ukraiƒców (cz∏onków rodzin OUN-owców”)
na mocy decyzji Rady Ministrów ZSRS nr 3214-1050s z 10 wrzeÊnia 1947 r.
9
Na terenie powiatu przemyskiego i okolic nacjonaliÊci ukraiƒscy proklamowali tzw. Repu-
blik´ Przemyskà („PeremyÊka Ukrajina”).
10
Âwiadczà o tym takie próby podj´te przez nacjonalistów ukraiƒskich ju˝ w miejscach no-
wego osiedlenia, udaremnione przez organa bezpieczeƒstwa.
Wygnaƒcy
Dokoƒczenie ze s. I
Do pracy przymusowej w Niemczech i innych krajach deportowano 2 mln
857 tys. obywateli polskich.
Wkroczenie Armii Czerwonej na ziemie polskie w 1944 r. przynios∏o kolejne
represje. 27 tys. osób, g∏ównie ˝o∏nierzy Armii Krajowej i dzia∏aczy Polskiego
Paƒstwa Podziemnego, wywieziono do obozów w g∏àb ZSRS. Do pracy
w Zwiàzku Sowieckim deportowano 17 tys. Polaków z Pomorza oraz kilkadzie-
siàt tysi´cy Polaków i Niemców ze Âlàska.
Zakoƒczenie II wojny Êwiatowej nie przynios∏o koƒca przymusowych migra-
cji. Zagarni´cie przez Zwiàzek Sowiecki blisko po∏owy przedwojennego teryto-
rium Polski wymusi∏o kolejne masowe ruchy ludnoÊci. Do Polski w jej nowych
granicach przesiedlono ponad 1,2 mln Polaków, 300 tys. znalaz∏o si´ w no-
wych granicach w toku dzia∏aƒ wojennych, 270 tys. zaÊ pozwolono powróciç
z g∏´bi Zwiàzku Sowieckiego. Do ZSRS przesiedlono z kolei z ziem polskich
kilkadziesiàt tysi´cy Litwinów i Bia∏orusinów oraz blisko pó∏ miliona Ukraiƒców,
tych ostatnich cz´sto przymusowo.
Z ziem przyznanych Polsce podczas konferencji w Poczdamie na mocy mi´-
dzynarodowych uzgodnieƒ wysiedlano Niemców. Ju˝ wczeÊniej blisko 4 mln
z nich uciek∏y przed zbli˝ajàcym si´ frontem. Do koƒca 1947 r. do brytyjskiej
i sowieckiej strefy okupacyjnej wysiedlono dalsze 3,3 mln Niemców. Wiosnà
1947 r. w∏adze komunistyczne w ramach akcji „Wis∏a” wysiedli∏y z po∏udniowo-
-wschodniej Polski 140 tys. Ukraiƒców, usprawiedliwiajàc t´ operacj´ koniecz-
noÊcià zakoƒczenia procesu likwidacji oddzia∏ów partyzanckich Ukraiƒskiej Ar-
Przesiedlenie Ukraiƒców w czasie operacji „Wis∏a”
4500 zabitych, w tym w operacji „Wis∏a” 543. Trudna do oszacowania, lecz za-
pewne niewielka liczba ofiar przypada na ludnoÊç cywilnà. Tymczasem w ZSRS
w latach 1945-1947 tylko Wojska Wewn´trzne NKWD zabi∏y blisko 32 tys. osób
nale˝àcych do podziemia ukraiƒskiego. Ju˝ sama liczba poleg∏ych Êwiadczy
o tym, ˝e wi´kszoÊç spoÊród nich to ofiary pacyfikacji ca∏ych wsi i stosowania
odpowiedzialnoÊci zbiorowej. Liczba ofiar znaczàco wzroÊnie, je˝eli uwzgl´d-
nimy osoby schwytane w czasie operacji przeciwpartyzanckich. W latach
1945-1947 uj´to ponad 126 tys. osób nale˝àcych do ukraiƒskiego podziemia
nacjonalistycznego bàdê wspomagajàcych go. Znajàc tryb post´powania
w∏adz sowieckich z przeciwnikami, czy to rzeczywistymi, czy tylko wyimagino-
wanymi, ∏atwo mo˝na sobie wyobraziç, jaki los spotka∏ te osoby. W najlepszym
przypadku by∏o to skazanie na wiele lat pobytu w obozie.
Nie mo˝na zgodziç si´ tak˝e z porównywaniem wysiedlenia ludnoÊci ukraiƒskiej
w ramach operacji „Wis∏a” z deportacjami rodzin cz∏onków podziemia przeprowa-
dzonymi w ZSRS, gdzie na mocy dyrektywy NKWD ZSRS z 31 marca 1944 r. oraz
decyzji Rady Ministrów ZSRS z 10 wrzeÊnia 1947 r. w latach 1944-1947 wysiedlo-
no z Ukrainy Zachodniej ponad 114 tys. osób. Wi´kszoÊç zes∏anych to kobiety
i dzieci. M´˝czyzn by∏o niespe∏na 19 tysi´cy. Osoby deportowane osiedlano
w skrajnie niesprzyjajàcych warunkach na terenach Kazachskiej SRS, na Pó∏no-
cy, na Syberii. Zdolni do pracy zmuszeni zostali do morderczego wysi∏ku w ko-
palniach, a te rodziny, w których nie by∏o zdolnych do pracy, cierpia∏y n´dz´.
Tymczasem Ukraiƒcy przesiedleni w ramach operacji „Wis∏a” nie jechali na tu-
∏aczk´ i poniewierk´ do Êniegów tajgi lub na pustyni´ Kazachstanu, nie kierowa-
no ich do niewolniczej pracy w kopalniach. Obejmowali poniemieckie gospodar-
stwa rolne na ziemiach pó∏nocnych i zachodnich Rzeczypospolitej przy znaczà-
cej finansowej pomocy paƒstwa.
Nale˝y omówiç zatem warunki osiedlenia Ukraiƒców. Trafili oni przede wszystkim
na tereny ówczesnych województw: olsztyƒskiego (ok. 55 tys. osób), szczeciƒskie-
go i koszaliƒskiego (ok. 48 tys.), i wroc∏awskiego (ok. 21 tys.), a wi´c na ziemie
w przesz∏oÊci nale˝àce do paƒstwa niemieckiego. Trzeba zaznaczyç, i˝ tereny te zo-
sta∏y w znacznym procencie obj´te osadnictwem polskim jeszcze przed rozpocz´-
ciem operacji „Wis∏a”. Gospodarstwa, które nie ucierpia∏y w wyniku dzia∏aƒ wojen-
nych lub powojennego szabrownictwa, w wi´kszoÊci zosta∏y zaj´te przez Polaków.
Si∏à rzeczy przesiedleƒcom ukraiƒskim przydzielono gospodarstwa znajdujàce si´
w gorszym stanie, których zniszczenia wynosi∏y od 30 do 80 procent. Jednak dzi´-
ki pomocy finansowej paƒstwa wi´kszoÊç przesiedleƒców szybko mog∏a rozpo-
czàç normalne ˝ycie. Mimo ucià˝liwoÊci zwiàzanych z obejmowaniem nowych go-
spodarstw i przystosowaniem si´ do nowego miejsca pobytu znaczna cz´Êç prze-
siedlonych odczuwa∏a szok cywilizacyjny. Otrzymywali bowiem wielohektarowe go-
spodarstwa wyposa˝one w murowane budynki, niejednokrotnie majàce bie˝àcà
wod´. Warto tak˝e zaznaczyç, i˝ przed przesiedleniem Êrednia powierzchnia go-
Wywózki z Kresów
1939-1941
Ekssybirak Fiodor Dostojewski okreÊli∏ Syberi´ mianem „martwego domu”, zaÊ
jeden z wa˝niejszych funkcjonariuszy policji carskiej w XIX wieku nazwa∏ jà
„wi´zieniem bez dachu”. Paƒstwo rosyjskie doÊç wczeÊnie, bo ju˝ od koƒ-
ca XVI stulecia, zacz´∏o jà wykorzystywaç jako miejsce odosobnienia dla swo-
ich ró˝nych wrogów. W ka˝dym razie ju˝ w XVI i zw∏aszcza w XVII wieku na Sy-
bir trafiali polscy jeƒcy, którzy dostali si´ do niewoli moskiewskiej w trakcie wo-
jen prowadzonych przez Rzeczpospolità ze wschodnim sàsiadem. Szacunko-
wo po konfederacji barskiej (1768-1772) zes∏ano w g∏àb Rosji, z czego cz´Êç
na Sybir, co najmniej 5500 polskich patriotów. Kolejne fale zsy∏ek wiàza∏y si´
z polskimi powstaniami przeciw Rosji: koÊciuszkowskim (1794), listopadowym
(1830) i styczniowym (1863). Po tym ostatnim deportowano ponad 20 tysi´cy
osób, z czego oko∏o 4 tysi´cy otrzyma∏o wyroki syberyjskiej katorgi. Po likwida-
cji autonomii Królestwa Polskiego (1832) w∏adze rosyjskie mog∏y skazywaç
na zsy∏k´ tak˝e Polaków z Kongresówki (a nie, jak wczeÊniej, tylko z Ziem Za-
branych). Wtedy, poza okresami narodowych bàdê rewolucyjnych buntów, gros
zes∏aƒców stanowili osàdzeni za przest´pstwa kryminalne. Trzeba te˝ pami´-
taç, ˝e na prze∏omie XIX i XX wieku wielu Polaków (kupców, lekarzy, in˝ynierów)
trafi∏o na Syberi´ za chlebem – w 1910 roku by∏o to oko∏o 50 tysi´cy ludzi,
wÊród nich tylko cz´Êç stanowili zes∏aƒcy, którzy nie mieli dokàd wracaç po od-
byciu kary.
wiecki satrapa Józef Stalin uzna∏ si´ za pana ˝ycia i Êmierci ludnoÊci tych obsza-
rów. Wprowadzono na nich nowe, sowieckie porzàdki, których istotà by∏y walka
z religià (nie tylko katolickà), upaƒstwowienie gospodarki i rugowanie z tych ziem
polskoÊci. Temu wszystkiemu mia∏ s∏u˝yç terror, a zw∏aszcza „oczyszczenie” kre-
sów II RP z ludzi „niepotrzebnych”. Od 17 wrzeÊnia 1939 r. do ataku Hitlera
na ZSRS (22 czerwca 1941 r.) by∏y cztery fale deportacji z województw kreso-
wych II RP. Pierwsza – 10 lutego 1940 r. – obj´∏a 140 tysi´cy osób. Wywo˝ono
osadników wojskowych, urz´dników, pracowników s∏u˝by leÊnej i PKP. WÊród wy-
wiezionych by∏o ok. 70 proc. Polaków, pozostali to g∏ównie Ukraiƒcy i Bia∏orusini,
obywatele II RP. Deportowanych – uznanych za „specprzesiedleƒców” – przewie-
ziono do pó∏nocnych obwodów Rosji europejskiej, lecz tak˝e Jakucji, Baszkirii,
Kraju Krasnojarskiego i A∏tajskiego, gdzie z racji klimatu, obozowej dyscypliny
i pracy ponad si∏y panowa∏a bardzo wysoka ÊmiertelnoÊç.
W trakcie drugiej deportacji (od 13 kwietnia do maja 1940 r.) zes∏ano – g∏ów-
nie na przymusowe osiedlenie do Kazachstanu – oko∏o 61 tysi´cy osób. Byli to
cz∏onkowie rodzin osób represjonowanych przez NKWD i inni „wrogowie
ustroju”: polscy urz´dnicy, nauczyciele, sklepikarze czy policjanci. W trakcie
trzeciej wywózki, która zacz´∏a si´ 29 czerwca 1940 r., deportowano oko∏o 80
tysi´cy osób – g∏ównie uchodêców z Polski Centralnej i Zachodniej, którzy
uciekli przed Niemcami na teren okupacji sowieckiej. WÊród tych kierowanych
na pó∏nocne obszary Rosji azjatyckiej i europejskiej „specprzesiedleƒców”
znacznà czeÊç stanowili ˚ydzi. Czwarty, ostatni przed wojnà niemiecko-so-
wieckà etap wywózek zaczà∏ si´ w nocy z 21 na 22 maja 1941 r., kiedy to z tzw.
Ukrainy Zachodniej wywieziono przesz∏o 12 tysi´cy osób. ¸àcznie w czasie tej
wywózki, mimo trwajàcej ju˝ wojny, deportowano oko∏o 90 tysi´cy osób z wo-
jewództw kresowych II RP.
***
Zupe∏nie nowà sytuacj´ stworzy∏ niemiecko-sowiecki pakt Ribbentrop – Mo∏otow
(23 sierpnia 1939 r.), który by∏ podstawà sowieckiej agresji na Polsk´ (17 wrzeÊnia
1939 r.) i w dalszej kolejnoÊci w∏àczenia wschodnich ziem II Rzeczypospolitej
do sowieckich republik: bia∏oruskiej, ukraiƒskiej i, nieco póêniej, litewskiej. So-
DODATEK PRZYGOTOWUJE BIURO EDUKACJI PUBLICZNEJ IPN.
www.ipn.gov.pl
Redaktorzy:
dr Krzysztof Kaczmarski, krzysztof.kaczmarski@ipn.gov.pl (Rzeszów 017 860 60 25)
Romuald Niedzielko, romuald.niedzielko@ipn.gov.pl (Warszawa 022 431 83 73)
ADRES DO KORESPONDENCJI:
DODATEK IPN DO „Naszego Dziennika”
UL. TOWAROWA 28, 00-839 WARSZAWA
SPRZEDA˚ WYDAWNICTW IPN: TEL. (022) 581 88 72
Micha∏ Kurkiewicz, IPN Centrala
VI
Nasz Dziennik
Piàtek, 30 maja 2008
DODATEK HISTORYCZNY IPN 5/2008 (12)
DODATEK HISTORYCZNY IPN 5/2008 (12)
Piàtek, 30 maja 2008
Nasz Dziennik
III
Dr Zbigniew Palski
nie wzorców sowieckich. PlaniÊci i wykonawcy operacji „Wis∏a” pragn´li „osta-
tecznego rozwiàzania kwestii ukraiƒskiej” w Polsce, zdecydowali si´ zatem
na przesiedlenie Ukraiƒców i osiedlenie ich w rozproszeniu, aby ich wynarodo-
wiç i poddaç przymusowej polonizacji. Nie bez kozery przytaczane jest
przy tym wy˝ej wspomniane okreÊlenie, u˝yte rzeczywiÊcie przez gen. Stefana
Mossora, póêniejszego dowódc´ Grupy Operacyjnej „Wis∏a”, majàce obecnie
jednoznacznie negatywny wydêwi´k i kojarzone z os∏awionym hitlerowskim
„Endlösung”. Zdaniem omawianej grupy historyków, wszyscy wojskowi odpo-
wiedzialni za wykonanie operacji byli oficerami sowieckimi bàdê komunistami
„rodzimego chowu”
7
, co oczywiÊcie wywar∏o przemo˝ny, negatywny wp∏yw
na zachowanie si´ wojska i innych formacji podczas wysiedlania. Podnoszona
jest tak˝e sprawa sowieckiej inspiracji operacji „Wis∏a” i skoordynowania jej
z wykonanà przez Sowietów kilka miesi´cy póêniej tzw. Akcjà „Zachód”
8
.
Âwiadczyç ma o tym choçby pierwotny kryptonim polskiej operacji – „Wschód”
(notabene, w∏aÊnie podczas planowania akcji przesiedleƒczej pod tym krypto-
nimem gen. Mossor u˝y∏ wspomnianych s∏ów). Choç nie odnaleziono do tej po-
ry stosownych dokumentów, logika ma wskazywaç, ˝e uzale˝niona od Sowie-
tów Polska musia∏a uzyskaç zgod´ Moskwy na przeprowadzenie takiej opera-
cji. Post´pujàca sowietyzacja Polski mia∏a tak˝e wp∏ynàç na zmian´ postawy
polskiego podziemia niepodleg∏oÊciowego wobec nacjonalistów ukraiƒskich.
Âwiadczyç o tym majà lokalne porozumienia dowódców OUN-UPA z Polakami
i dokonanie kilku wspólnych akcji zbrojnych (najg∏oÊniejsza w maju 1946 r. w
Hrubieszowie).
Przedstawiona argumentacja ma s∏u˝yç wykazaniu bezzasadnoÊci przesie-
dlenia ludnoÊci ukraiƒskiej. Przesiedlenia to kolejna pozycja w d∏ugim rejestrze
komunistycznego bezprawia, represji i zbrodni. Taka interpretacja wydarzeƒ mo-
˝e mieç jeszcze jeden cel: obecne relacje Rzeczypospolitej i Ukrainy. Popraw-
noÊç polityczna w ujmowaniu dziejów polsko-ukraiƒskich jawi si´ jako pochod-
na nadrz´dnej idei porozumienia i wspó∏pracy. Âwiadczyç o tym mo˝e choçby
aktywne wspieranie takich poglàdów przez opiniotwórczà „Gazet´ Wyborczà”,
która zamieÊci∏a swojego czasu cykl artyku∏ów dotyczàcych m.in. operacji „Wi-
s∏a”, z których cz´Êç zosta∏a wydana tak˝e w postaci ksià˝kowej.
Pora na przedstawienie argumentów drugiej, mniej widocznej grupy badaczy.
Podstawowym zadaniem Grupy Operacyjnej „Wis∏a” by∏o zniszczenie partyzant-
ki i podziemia ukraiƒskiego, które dà˝y∏o do oderwania od Rzeczypospolitej cz´-
Êci jej terytorium. Wobec takiej nieprzejednanej postawy niemo˝liwe by∏o rozwià-
zanie tego konfliktu Êrodkami politycznymi. W∏adze paƒstwowe musia∏y zapo-
biec próbom dezintegracji terytorialnej. Nie mia∏o wi´c ˝adnego znaczenia, czy
by∏y to w∏adze komunistyczne, czy jakiekolwiek inne. Warto przytoczyç s∏owa
prof. Andrzeja Paczkowskiego: „MyÊl´, ˝e gdyby premierem by∏ S∏awoj-Sk∏ad-
kowski, a nie Osóbka-Morawski, podobna operacja w podobnym stylu równie˝
zosta∏aby przeprowadzona. Chodzi∏o wi´c raczej o interes narodowy, nie zaÊ
o interes komunistów polskich”. W podobnym duchu wypowiada si´ znany pi-
sarz W∏odzimierz Odojewski, którego tak˝e trudno posàdziç o sympati´ do ko-
munizmu: „By∏a [operacja »Wis∏a«] reakcjà na prób´ stworzenia przez resztki
UPA na terenie kilku powiatów og∏oszonej tam »PeremyÊkiej Ukrainy«
9
, rozmon-
towania polskiej administracji, przejmowania w∏adzy (...). Ju˝ widz´ reakcj´
Francji na przyk∏ad na prób´ oderwania przez grup´ partyzantów-terrorystów
Prowansji albo Bretanii”. I dalej: „Akcja by∏a decyzjà obronnà, chroniàcà teryto-
rium tamtej Polski, niesuwerennej, poddanej Êcis∏ej kontroli sowieckiej, ale jed-
nak Polski. Powiaty, na których Akcja »Wis∏a« mia∏a miejsce, nie by∏y [przecie˝]
terenem przez Polsk´ okupowanym”.
Przeprowadzenie operacji by∏o zatem jedynà metodà zapobie˝enia dalszej
eskalacji konfliktu polsko-ukraiƒskiego, zakoƒczenia przelewu krwi i odci´cia
podziemia ukraiƒskiego od jego wiejskiego zaplecza zaopatrzeniowego, mobili-
zacyjnego i wywiadowczego. Wysiedlenie ludnoÊci ukraiƒskiej i jej rozproszenie
na pó∏nocy i zachodzie kraju zapobieg∏o odtworzeniu si´ podziemia nacjonali-
stycznego, co niewàtpliwie mia∏oby miejsce w przypadku zastosowania mniej
skutecznych dzia∏aƒ
10
. Uzasadniona wydaje si´ te˝ teza, ˝e prowadzenie opera-
cji przeciwpartyzanckich przez znaczne si∏y wojskowe spowodowa∏oby ogrom-
ne straty wÊród ludnoÊci cywilnej. Przesiedlenie tej ludnoÊci to zatem koniecz-
noÊç wojskowa, uzasadniona tak˝e przez prawo mi´dzynarodowe.
Operacj´ „Wis∏a” oraz wczeÊniejsze operacje przeciwko podziemiu ukraiƒ-
skiemu przeprowadzono przy u˝yciu minimum przemocy w stosunku do lud-
noÊci cywilnej. W Polsce w tych latach podziemie ukraiƒskie straci∏o ponad
***
Z powy˝szych danych publikowanych przez history-
ków po otwarciu archiwów rosyjskich na poczàtku lat
90. wynika, ˝e w latach 1939-1941 Sowieci deporto-
wali mniej ni˝ 400 tysi´cy obywateli polskich. Wcze-
Êniej polska historiografia na ogó∏ podawa∏a liczb´
oko∏o pó∏tora miliona osób deportowanych, która wy-
nika∏a z szacunkowych danych zebranych przez s∏u˝-
by Armii Polskiej w ZSRS dowodzonej przez gen.
W∏adys∏awa Andersa. Dodatkowa trudnoÊç „staty-
styczna” to losy obywateli polskich aresztowanych
i uwi´zionych na Kresach w latach 1939-1941 – przy-
puszczalnie by∏o ich oko∏o 110 tysi´cy. Ponadto z ró˝-
nych szacunków wynika, ˝e blisko 150 tysi´cy osób
– ju˝ jako obywateli ZSRS – wcielono do Armii Czer-
wonej. Tu z pewnoÊcià czekajà nas jeszcze nowe od-
krycia naukowe, zresztà od „statystyki” wa˝niejsze sà
relacje Êwiadków, które pozwalajà lepiej poznaç tam-
tà rzeczywistoÊç.
Warto pami´taç, ˝e ofiarami stalinowskich wojen-
nych deportacji byli nie tylko obywatele Rzeczypo-
spolitej Polskiej, ale i inne narody: Czeczeni, Ingusze,
Karaczajowie, Ba∏karzy, Ka∏mucy, Tatarzy krymscy,
Koreaƒczycy z Dalekiego Wschodu, Niemcy nadwo∏˝aƒscy, jak równie˝ oby-
watele Litwy, ¸otwy i Estonii czy rumuƒskiej do wojny Mo∏dawii. Masowe depor-
tacje ludnoÊci trwa∏y w ZSRS a˝ do 1952 roku. Dopiero w ramach Chruszczo-
wowskiej destalinizacji „odpuszczono” im, choç nie wszystkim, realne bàdê
rzekome przewinienia wobec Imperium Sovieticum i cz´Êç z nich mog∏a wróciç
do domów.
Operacja „Wis∏a”:
komunistyczna akcja represyjna
czy obrona konieczna Rzeczypospolitej?
Ciàg dalszy ze s. V
Druga grupa historyków (W∏adys∏aw Filar, Ewa Siemaszko, Ryszard Szaw∏ow-
ski, Marek Jasiak, Zbigniew Palski) traktuje przesiedlenia jako z∏o konieczne, nie-
zb´dny Êrodek zapobiegajàcy ukraiƒskiej rewolcie i ca∏kowitej destabilizacji sy-
tuacji spo∏ecznej i gospodarczej na po∏udniowo-wschodnich terenach Rzeczy-
pospolitej. PodkreÊla przy tym, ˝e komunistyczny charakter ówczesnych w∏adz
polskich nie mia∏ decydujàcego znaczenia, mo˝e wr´cz ˝adnego. Postrzega
przesiedlenia zwiàzane z operacjà „Wis∏a” jako element dzia∏aƒ przeciwparty-
zanckich. Wàtkiem ∏àczàcym obie grupy jest jedynie stwierdzenie koniecznoÊci
rozprawy z nacjonalistycznym ruchem ukraiƒskim w Polsce.
Historycy tych „frakcji” u˝ywajà oczywiÊcie odpowiedniej argumentacji w ce-
lu uwiarygodnienia swoich tez. Prezentacj´ rozbie˝nych stanowisk rozpocznij-
my od przeciwników operacji „Wis∏a” – zw∏aszcza jej cz´Êci zwiàzanej z prze-
siedleniami ludnoÊci ukraiƒskiej. Punktem wyjÊcia jest teza, ˝e mo˝liwa by∏a li-
kwidacja partyzantki i podziemia ukraiƒskiego wy∏àcznie poprzez zastosowanie
metod militarnych, tzn. u˝ycie odpowiednio du˝ych si∏ wojska i innych formacji
zbrojnych. Zdaniem tych badaczy, do wiosny 1947 r. w∏adze komunistyczne nie
poÊwi´ca∏y nale˝ytej uwagi zwalczaniu OUN-UPA, co widoczne by∏o zw∏aszcza
zimà z 1946 na 1947 r., kiedy to wi´kszoÊç si∏ wojska zaanga˝owano do agita-
cji przed wyborami do Sejmu Ustawodawczego, a nie do walki z nacjonalistycz-
nym podziemiem ukraiƒskim. Wobec znacznego os∏abienia si∏ ukraiƒskich spo-
wodowanego przede wszystkim tzw. wymianà ludnoÊci ukraiƒskiej (na tereny
USRS)
3
oraz dzia∏aniami Grupy Operacyjnej „Rzeszów”
4
, zima mia∏a byç wyjàt-
kowo dogodnà porà do zwalczenia pozosta∏oÊci OUN-UPA w Polsce. Tymcza-
sem z powodu wskazanego wczeÊniej, dzia∏ania przeciwpartyzanckie zosta∏y
znacznie ograniczone, je˝eli nie wr´cz zaniechane. Kolejny argument Êwiad-
czàcy przeciwko w∏adzom komunistycznym to wyj´cie cz∏onków OUN-UPA
spod amnestii og∏oszonej po wyborach do Sejmu Ustawodawczego. Zdaniem
tej grupy historyków, zastosowanie amnestii mog∏o doprowadziç do podob-
nych skutków jak w przypadku niepodleg∏oÊciowego podziemia polskiego, tj.
do masowego ujawniania si´ i tzw. roz∏adowania lasów. Nieobj´cie amnestià
nacjonalistów ukraiƒskich Êwiadczyç mia∏o o braku woli politycznego rozwiàza-
nia konfliktu ze strony komunistów. To z kolei, wobec braku perspektyw na nor-
malne ˝ycie, zmusi∏o partyzantk´ i podziemie do trwania w oporze, co niepo-
trzebnie przed∏u˝y∏o konflikt. Historycy tej orientacji utrzymujà tak˝e, i˝ w∏adze
podziemia ukraiƒskiego nie dà˝y∏y (przynajmniej od wiosny 1945 r.) do oderwa-
nia od Polski tzw. Zakerzonia
5
, czyli ziem po∏udniowo-wschodnich Rzeczypo-
spolitej w jej nowych granicach. Mia∏y one byç „oknem na Êwiat” dla konspira-
cji ukraiƒskiej, terenem, przez który przebiega∏yby g∏ówne szlaki kurierskie
na Zachód, przede wszystkim do amerykaƒskiej strefy okupacyjnej w Niem-
czech, gdzie znajdowa∏y si´ emigracyjne w∏adze nacjonalistów ukraiƒskich ze
Stepanem Banderà na czele. Partyzantka i podziemie ukraiƒskie po polskiej
stronie Sanu i Bugu by∏y zbyt s∏abe, wed∏ug opinii tych historyków, aby mog∏y
marzyç o „Samostijnej (czyli niepodleg∏ej) Ukrainie” czy choçby „ukraiƒskim
Piemoncie” na terenach tzw. Zakerzonia. Kwestionowane sà przy tym dane do-
tyczàce liczebnoÊci podziemia, znacznie do tej pory zawy˝ane
6
. W takim stanie
rzeczy skierowanie odpowiednio du˝ych si∏ wojska i innych formacji mog∏o po-
∏o˝yç kres dzia∏alnoÊci partyzantki i wspierajàcego jà podziemia. Co wi´cej, nie-
którzy badacze twierdzà, ˝e liczebnoÊç wojska, milicji i UB zaanga˝owanych
do wykonania operacji „Wis∏a” by∏a w zupe∏noÊci wystarczajàca dla osiàgni´cia
zak∏adanych celów bez posuwania si´ do wysiedlenia ludnoÊci. W najgorszym
wypadku ludnoÊç ukraiƒskà mo˝na by∏o tymczasowo skoncentrowaç w wyzna-
czonych wczeÊniej, izolowanych oÊrodkach, a po zakoƒczeniu operacji pozwo-
liç jej na powrót do dotychczasowych siedlisk. Przesiedlenie ludnoÊci ukraiƒ-
skiej to zatem typowe represje wobec ca∏ej spo∏ecznoÊci ukraiƒskiej w Polsce,
nieuzasadnione absolutnie stanem wy˝szej koniecznoÊci, potrzebà wojskowà,
a tym bardziej polskà racjà stanu. Przeciwnie, zwolennicy tej tezy twierdzà,
opierajàc si´ zresztà na uchwale Senatu RP z 1990 r., i˝ operacja „Wis∏a” by∏a
ca∏kowicie niezgodna z interesami Rzeczypospolitej i stanowi∏a proste powiele-
Podaczas wysiedlenia mieszkaƒców Zamojszczyzny Niemcy deportowali ponad 110 tys.
Polaków, w ca∏oÊci wysiedlajàc 293 wsie
do nas Rosjanie. Kazali nam si´ »za∏adowaç« na fur´, która nale˝a∏a do ukraiƒ-
skiego ch∏opa. Nie wiedzieliÊmy, co mamy braç ze sobà, gdy˝ pozamykali szafy.
Obudzi∏ mnie ˝o∏nierz, stojàcy nade mnà z karabinem. W ich mniemaniu by∏em
doros∏ym m´˝czyznà, a ja mia∏em wtedy zaledwie czternaÊcie lat. Pewien sier-
˝ant, który najprawdopodobniej by∏ Polakiem albo ˚ydem, bo bardzo dobrze
mówi∏ po polsku, kaza∏ mi si´ ubraç. Ja mu odpowiedzia∏em, ˝e nie mam w co
si´ ubraç, dopiero wtedy otworzy∏ szaf´. W∏o˝y∏em na siebie mundur ojca i jego
palto. Stara∏em si´ w∏o˝yç na siebie jak najwi´cej rzeczy. Po mieszkaniu chodzi∏
jeden ˝o∏nierz, który mówi∏: »Nie bierz takich rzeczy, b´dziecie mieli pi´kne
mieszkanie, zabierz tylko jakieÊ firanki, ˝eby je sobie jakoÊ umeblowaç«. Lecz je-
den z nich, wy˝szy oficer, kaza∏ mu si´ zamknàç i mówi∏: »Wiesz ch∏opcze, gdzie
jedziesz? To zabierz jak najwi´cej ciep∏ych rzeczy«. (…) DojechaliÊmy do Nowo-
sybirska, tam zaprowadzono nas do ∏aêni i dezynfekcji. Kazano nam rozebraç si´
do naga, nie zwracano uwagi na p∏eç. Wszystkim kazano wejÊç do bani. (…)
Jeszcze tego samego dnia ∏adowano nas na barki i rzekà Ob p∏yn´liÊmy na mo-
krad∏a Zachodniej Syberii. Nasza barka nazywa∏a si´ »Feliks Dzier˝yƒski«. Wysa-
dzano po kilka rodzin w ma∏ych osiedlach nad Obem. Nasze osiedle nazywa∏o
si´ Tinkielinka. Kiedy nas wysadzili dostaliÊmy dwa worki màki i nic wi´cej. Po-
czàtkowo st∏oczono nas w jednej izbie. Tam od samego poczàtku dokucza∏y nam
komary i tzw. moszka, malutkie muszki, które by∏y istnà plagà”.
***
Wanda Koci´cka, Oddajcie mi Âwi´tego Miko∏aja. Wspomnienia z dzieciƒstwa
na Kresach Wschodnich w latach wojny, Poznaƒ 1999, s. 7-41
„Dzia∏o si´ to na Kresach Wschodnich… Wileƒszczyzna, ma∏e miasteczko w po-
bli˝u najwi´kszego wówczas w Polsce jeziora Narocz. (…) W pami´ci mojej po-
zosta∏ osobliwy obraz przygotowaƒ mojej rodziny do transportu, jak te˝ i atmos-
fera im towarzyszàca oraz okrutna bezwzgl´dnoÊç gro˝àcej deportacji. Otó˝ gdy
tylko przedosta∏a si´ do nas wiadomoÊç, ˝e lista osób przeznaczonych do depor-
tacji jest ju˝ przygotowana, natychmiast, nie rozg∏aszajàc nikomu, rozpocz´liÊmy
przygotowania do drogi. Atmosfera w domu by∏a przygn´biajàca. ZdawaliÊmy
sobie wszyscy spraw´ z tego, ˝e mróz i ogromne zaspy Êniegu mogà pog∏´biç
katastrof´ ca∏ej rodziny. Szczególnie martwiliÊmy si´ o Dziadków, którzy nie prze-
trwaliby transportu. (…) Na gwa∏t gromadziliÊmy ˝ywnoÊç i ciep∏à odzie˝. Pieczo-
no chleb i suszono suchary, do dzbanów pakowano t∏uszcz i sta∏e produkty, jak
fasol´ i màk´. Cebula by∏a na wag´ z∏ota! S∏owa »szkorbut« – »cynga« by∏y co-
raz cz´Êciej powtarzane wÊród oczekujàcych deportacji. Bi˝uteri´ Mamy zapie-
kano w ma∏ych chlebkach, miano je trzymaç na piersi. (…) Oko∏o po∏owy lutego
1940 r., tu˝ po pó∏nocy, zbudzi∏y mnie ciche, lecz prowadzone syczàcym szep-
tem rozmowy doros∏ych. Zerwa∏am si´ na równe nogi sàdzàc, ˝e to »ju˝« i boso
podbieg∏am do okna, przy którym stali ubrani Rodzice i Babcia. Drogà sun´∏y
podwody. By∏o ich kilka. Szerokie sanie wymoszczone s∏omà. Na ostatnich
trzech siedzia∏y ju˝ zabrane rodziny, po 4-5 osób, okutanych w ko˝uchy lub sza-
re burki. Na dworze by∏a zamieç i Ênieg przysypywa∏ ich skulone sylwetki. (…)
Nazajutrz trzeba by∏o iÊç do szko∏y i o dramacie prze˝ytym tej nocy nie wolno by-
∏o zdradziç si´ ˝adnym s∏owem. (…) Tego dnia nie przyszed∏ do szko∏y mój przy-
jaciel Mustafa [ch∏opak z tatarskiej rodziny, którego ojciec by∏ gajowym – MK].
Nie by∏o go tak˝e w ciàgu nast´pnych dni. Po tygodniu wychowawczyni oznaj-
mi∏a, ˝e Mustafa nie b´dzie ju˝ ucz´szcza∏ do naszej szko∏y. Po prostu nie ma go.
Od tej pory s∏uch o nim zaginà∏, lecz ja wiedzia∏am, ˝e zosta∏ wywieziony wraz
z rodzinà, w∏aÊnie tym transportem, do Kazachstanu”.
Hanna Âwiderska, relacja w ksià˝ce „W czterdziestym nas Matko na Sybir zes∏ali”.
Polska a Rosja 1939-1942, Warszawa 1990, s. 77-78
„MieszkaliÊmy przed wojnà w Bia∏owie˝y, gdzie TatuÊ by∏ inspektorem lasów
paƒstwowych. (…) Dn. 11 lutego 1940 roku zaczà∏ si´ ruch. »Sowieci« drogi pro-
wadzàce do puszczy obstawili wojskiem, aby ˝aden »polski pan« nie móg∏
zwiaç. Zimy tej by∏o du˝o opadów Ênie˝nych, mróz dochodzi∏ do 30 kilku stop-
ni. Przysz∏o do nas dwóch »lejtienantów« i milicjant. »Lejtienaƒci« ubrani byli
po wojskowemu, a na wierzchu mieli polskie cywilne p∏aszcze. Ka˝dy z nich by∏
zaopatrzony w rewolwer. Dali nam pó∏ godziny czasu na spakowanie rzeczy
i zrewidowali ca∏y dom. Pognali nas na stacj´ i wepchn´li do wagonu, gdzie ju˝
by∏o przepe∏nienie. Pierwszy raz jechaliÊmy w bydl´cym wagonie. Wywieêli wte-
dy ca∏à administracj´ Puszczy Bia∏owieskiej. Przez ca∏y miesiàc drogi wypusz-
czono nas 2 razy. W wagonach cz´sto brak∏o wody. Na stacjach miejscowi przy-
chodzili prosiç o chleb z wyrazem twarzy du˝o mówiàcym. Gdy jechaliÊmy
w »nieznane«, oni ju˝ wiedzieli jaki los nas czeka. (…) Dn. 8 marca 1940 roku
przywieêli nas na »posio∏ek« Oktiabrski, woj. Nowosybirskie, pow. Tisulski, 600
km od granicy mongolskiej, 150 od stacji Tia˝yn. »Posio∏ek« po∏o˝ony by∏ w taj-
dze, gdzie by∏y kopalnie z∏ota. DoroÊli pod przymusem musieli chodziç do pra-
cy, gdy˝ inaczej nie mieli prawa kupna chleba. Dzieci pognano do szko∏y so-
wieckiej, gdzie trzeba by∏o s∏uchaç bredni na temat Polski i wiary”.
Kazimierz Flisek, Wspomnienia m∏odego ∏agiernika, „Biuletyn IPN” 2003 nr 11
„MieszkaliÊmy na stacji kolejowej Peronówka, przed Lwowem. Ojciec pe∏ni∏ tam
funkcj´ naczelnika stacji. (…) Na wiosn´ tego˝ [1940] roku, nad ranem przyszli
IV
Nasz Dziennik
Piàtek, 30 maja 2008
DODATEK HISTORYCZNY IPN 5/2008 (12)
DODATEK HISTORYCZNY IPN 5/2008 (12)
Piàtek, 30 maja 2008
Nasz Dziennik
V
Wyp´dzeni
i tumanieni
rych prawie nic nie wiadomo. Jesienià tego roku zosta∏o wyp´dzonych z Niemiec
w ciàgu kilkudziesi´ciu godzin kilka tysi´cy ˚ydów majàcych polskie obywatel-
stwo. Sprawa dziÊ zupe∏nie nieznana. Niemcy wykorzystali polskà ustaw´ o utra-
cie polskiego obywatelstwa po d∏u˝szym pobycie za granicà i za˝àdali tu˝
przed jej wejÊciem w ˝ycie natychmiastowego, w ciàgu 48 godzin, wyjazdu ˚y-
dów z polskim obywatelstwem. Byli to ˚ydzi osiadli ju˝ cz´sto na sta∏e w Niem-
czech, nieraz maj´tni, a przynajmniej materialnie urzàdzeni. Odebrano im majàt-
ki, pozbawiono cz´sto ca∏ego ˝yciowego dorobku. „Z terenu ca∏ej Rzeszy – pi-
sze Mackiewicz – [Niemcy] zdo∏ali zebraç ponad 8 tysi´cy ludzi, powyciàgaç
z mieszkaƒ, wprost z ∏ó˝ek, zapakowaç do wagonów i odstawiç do Polski”. W∏a-
dze polskie musia∏y ich przyjàç, przeznaczajàc na przejÊciowe miejsce pobytu
nadgraniczne miasteczko Zbàszyƒ, gdzie powsta∏o swoiste getto. Mackiewicz
opisuje je szczegó∏owo w serii artyku∏ów w wileƒskim „S∏owie” na poczàtku 1939
roku. „Kilka tysi´cy ludzi, przewa˝nie nie ubranych do podró˝y, albo êle ubra-
nych, albo nieomal w bieliênie, wyzutych z wszelkiej w∏asnoÊci, g∏odnych, sta∏o
przez noc mi´dzy dwoma kordonami granicznymi, zi´bnàc, dzwoniàc z´bami ze
strachu, a wÊród nich te w∏aÊnie dzieci, starcy i kobiety. P∏acz, lament, okrzyki
zgrozy; za nimi lufy karabinów, przed nimi lufy karabinów. Nad nimi noc, czarna,
paêdziernikowa i pada deszcz”.
Mackiewicz pokaza∏ te˝ komplikacj´ tej sytuacji: wi´kszoÊç wyp´dzonych ˚y-
dów zosta∏a pozbawiona swego dorobku w Niemczech, nie majàc zaÊ najcz´Êciej
nic wspólnego z Polskà, nie mog∏a znaleêç miejsca i si´ przystosowaç. Opisuje lo-
sy spotkanego w Zbàszyniu m∏odego ˚yda Salomona Stimlera. Jego bogata ro-
dzina kupców z Hamburga zosta∏a zrujnowana w ciàgu kilkudziesi´ciu godzin:
„Ojciec, jako starzec, wywieziony teraz do Krakowa. Matka zosta∏a w Niemczech
sama. (...) Mi´dzy innymi dokumentami b∏ysnà∏ w jego portfelu Orze∏ Polski
na paszporcie zagranicznym. »Obywatel Polski«. Nigdy w Polsce nie by∏. Po pol-
sku ani s∏owa w ogóle nie s∏ysza∏. Urodzi∏ si´ w Niemczech i basta”.
W przedwojennej publicystyce Mackiewicza mo˝na w∏aÊnie odnaleêç, a nawet
odczuç t´ atmosfer´ niemieckiego zagro˝enia, rozszerzajàcych si´ wp∏ywów, naci-
sku, ˝àdaƒ i ledwo ukrywanej agresji Niemiec na pó∏nocy, od Gdaƒska i Bydgosz-
czy, przez Litw´, ¸otw´ i Estoni´. W czasie wojny jest Mackiewicz przede wszyst-
kim pilnym obserwatorem, Êwiadkiem i niezrównanym analitykiem starcia dwóch
totalitaryzmów, które odbywa∏o si´ w∏aÊnie na ziemiach mu najbli˝szych. W Wilnie
doÊwiadczy∏ wszystkich mo˝liwych okupacji, na zmian´ niemieckiej i sowieckiej,
a nawet, krótko, litewskiej. Porównujàc te doÊwiadczenia – co znów na czasie, bo
rachunek porównawczy mi´dzy nazizmem i komunizmem nie zosta∏ dokonany
i wywo∏uje nadal gwa∏towne reakcje – Mackiewicz w po∏owie wojny doszed∏
do wniosku, który nadal jest niepopularny, ˝e okupacja sowiecka i komunizm b´-
dà dla nas o wiele bardziej niebezpieczne i groêne w skutkach ni˝ okupacja nie-
miecka. Wniosek do dziÊ niepoprawny politycznie, za który ju˝ wówczas go skaza-
no, i to dos∏ownie. Jak wiadomo, Mackiewicz zosta∏ skazany przez w∏adze AK
na kar´ Êmierci za rzekomà kolaboracj´ z Niemcami, która mia∏a polegaç na publi-
kacji kilku artyku∏ów w prasie wileƒskiej nale˝àcej do Niemców. W wydanym nie-
dawno w Londynie zbiorze jego tekstów prasowych z lat 1939-1949, zatytu∏owa-
nym „Nudis verbis” (czyli: prosto z mostu – dos∏ownie: nagimi s∏owami) mo˝na
przeczytaç te artyku∏y i oceniç, ˝e nie ma tam nic, co uzasadnia∏oby ten wyrok.
Mo˝na za to znaleêç pierwsze sprawozdanie z Katynia po ekshumacji grobów,
gdzie Mackiewicz pojecha∏ na zaproszenie Niemców, ale za zgodà w∏adz AK.
Za tragicznà w skutkach s∏aboÊç uznawa∏ Mackiewicz nasze lekcewa˝enie nie-
bezpieczeƒstwa sowieckiego w czasie wojny i brak przygotowania, nawet moral-
nego i umys∏owego, na t´ inwazj´. Tragicznà pomy∏kà by∏o wspieranie Sowietów
jako „sojusznika naszych sojuszników” i walka z Niemcami pod koniec wojny, co
wzmacnia∏o tylko naszych przysz∏ych wrogów, rozbraja∏o nas psychicznie i u∏atwia-
∏o wprowadzenie sowieckiego systemu, wbrew niedawnym doÊwiadczeniom „cio-
su w plecy” 17 wrzeÊnia 1939 roku. Fatalizm „zwyci´stwa”, ale tylko radzieckiego,
sowietyzacja Polski, którà u∏atwi∏a w∏asna lekkomyÊlnoÊç, zaÊlepienie i pochopny
optymizm (tytu∏ odnalezionego niedawno artyku∏u brzmi „Optymizm nie zastàpi
nam Polski”) – z tym wszystkim Mackiewicz nigdy si´ nie pogodzi∏. W 1945 roku
by∏ ju˝ tylko jak ten prorok Êwiadomy nieszcz´Êç i przysz∏ej kl´ski – nies∏uchany we
w∏asnym kraju dos∏ownie, bo kraj musia∏ opuÊciç. Gdyby tego nie zrobi∏, nie zosta∏
wyp´dzony, musia∏by zapewne zginàç, jako Êwiadek Katynia i jako antykomunista.
Mia∏ wi´c wrogów ze wszystkich stron. Ich opinie pokutujà, niestety, do dziÊ.
Dlatego tym bardziej nie móg∏by przystaç na dzisiejsze zafa∏szowania prawdy
o wojnie, jej przyczynach i skutkach, poczàtku i koƒcu, które dla nas by∏o nowym
zniewoleniem, o tragicznych komplikacjach i wewn´trznych konfliktach mi´dzy
ró˝nymi grupami narodowoÊciowymi pod wp∏ywem zmieniajàcych si´ w czasie
wojny okupacji i kolejnych zwyci´zców. Wiedzia∏ wszystko o wyp´dzeniach i de-
portacjach. Sam uniknà∏ sowieckich represji po wkroczeniu Armii Czerwonej,
ukrywajàc si´ na podwileƒskiej wsi, a póêniej, w 1944 roku, uciekajàc do Warsza-
wy. Tu z kolei uniknà∏ deportacji do obozów w Niemczech po upadku Powstania
Warszawskiego. Po krótkim pobycie w Krakowie musi uciekaç dalej przed nad-
chodzàcà Armià Czerwonà, teraz ju˝ na Zachód.
Tym bardziej nie móg∏by zgodziç si´ wi´c na zatarcie prawdy o sprawcach i ofia-
rach wojennych zbrodni, o ich obecnym zrównaniu na skutek niepami´ci, ignoran-
cji lub historycznej manipulacji, nazywanej nieraz politykà historycznà. Nie móg∏by
te˝ zgodziç si´ na zrównanie i w istocie zatarcie, zafa∏szowanie ró˝nic mi´dzy nie-
mieckimi i sowieckimi deportacjami i wywózkami, które prowadzi∏y szybciej lub
wolniej do eksterminacji, a wysiedleniami czy przesiedleniami, które by∏y skutkiem
rozp´tania wojennej zbrodni, nie ostatnim, bo trwajàcym i w komunizmie.
Przed wojnà na terenie Meisterswalde (dziÊ Mierzeszyn), du˝ej wsi parafialnej
w zachodniej cz´Êci Wolnego Miasta Gdaƒska, pracowa∏ katolicki kap∏an Jo-
hannes Paul Aeltermann. Na tydzieƒ przed wyborami do Sejmu Gdaƒskiego
(Volkstagu), które odby∏y si´ w niedziel´, 28 maja 1933 r., ks. Aeltermann roz-
da∏ swoim parafianom dwustronnà ulotk´, którà napisa∏ i wydrukowa∏ na w∏a-
sny koszt. Zachowa∏a si´ do dziÊ w archiwum archidiecezji gdaƒskiej. Jej tytu∏
brzmi: „Hakenkreuz oder Christenkreuz. Die Wahlpredigt” (Hakenkreuz czy
krzy˝ Chrystusowy? Kazanie przedwyborcze). Ulotka zaczyna si´ od motta:
„Kogo Bóg chce ukaraç, razi go Êlepotà”. To znane s∏owa ze Starego Testa-
mentu (Gen 19, 11). Dwaj anio∏owie Boscy ra˝à Êlepotà sodomitów, na krótko
przed zag∏adà Sodomy i Gomory. Proboszcz z Mierzeszyna prosi swoich pa-
rafian, by nie g∏osowali na NSDAP. U˝ywa przy tym argumentów najprost-
szych, trafiajàcych do serca: „Swastyka czy krzy˝ Chrystusowy? (...) Swasty-
ka jest w sprzecznoÊci z zasadniczym prawem chrzeÊcijaƒstwa. (...) Mówià
niektórzy: »B∏´dnà nauk´ tego ruchu przeciw mojemu KoÊcio∏owi odrzuc´, ale
myÊl´ o politycznym kierunku i o dobru, jakie móg∏by on zrobiç«. Ach jaki mà-
dry si´ nagle zrobi∏eÊ! Przecie˝ jesteÊ i zostaniesz odpowiedzialny za wszyst-
kie nast´pstwa! (...) PomyÊl sobie, unosisz rami´ z opaskà, zdejmujesz czap-
k´ przed krzy˝em na wiejskiej uliczce i modlisz si´ »Bàdê pochwalony...«. Prze-
cie˝ to absurd! W pewnym domu stoi krucyfiks wÊród kwiatów, a na domu jest
flaga ze swastykà. Czy to nie absurd!?”.
Tydzieƒ póêniej (28 maja 1933 r.) odby∏y si´ w Wolnym MieÊcie Gdaƒsku wy-
bory, które socjaliÊci Hitlera wygrali bezapelacyjnie. Przedwyborcze kazanie ks.
Aeltermanna by∏o g∏osem wo∏ajàcego na puszczy. Na pytanie, który krzy˝ wy-
bierasz, gdaƒscy Niemcy odpowiedzieli swojemu proboszczowi: Hakenkreuz!
22 listopada 1939 r. ks. Johannes Paul Aeltermann zosta∏ zamordowany
przez Selbstschutz i pochowany we wspólnym grobie razem z szeÊçdziesi´-
cioma Polakami w miejscowoÊci Nowy Wiec (dziÊ powiat KoÊcierzyna, woj. po-
morskie), na terenie majàtku nale˝àcego do rodziny b∏ogos∏awionej Marty
Wieckiej (zmar∏ej na Kresach w 1904 r. prekursorki ekumenizmu i pojednania
polsko-ukraiƒskiego). Cz´Êç rodziny siostry Marty zosta∏a zamordowana,
cz´Êç wyp´dzono do tzw. Generalnego Gubernatorstwa.
Sprawa ksi´dza Aeltermanna pokazuje istot´ problemu, z którym Niemcy
od czasu wojny nie chcà lub nie potrafià si´ zmierzyç: nie by∏oby wyp´dzonych
Polaków i przesiedlonych Niem-
ców, niemieckich obozów kon-
centracyjnych, sowieckich ∏a-
grów i deportacji, zag∏ady ˚y-
dów i S∏owian, tragedii „Wilhel-
ma Gustoffa”, „Goi” i „Steube-
na” – gdyby Niemcy poparli
w roku 1933 takich ludzi jak ks.
Aeltermann. Ale Niemcy poparli
gremialnie Adolfa Hitlera. Zwykli
Niemcy, nie tylko aktywiÊci
NSDAP! Nikt nie kwestionuje
demokratycznego charakteru
wyborów, które wynios∏y Hitlera
i jego parti´ do w∏adzy. Tych wy-
borów nikt nie sfa∏szowa∏! Nie mo˝e byç dyskusji o „wyp´dzeniach” bez si´ga-
nia do ich przyczyn i bez przyj´cia konsekwencji b∏´dnych wyborów i pope∏nio-
nych zbrodni. To jest ta zasadnicza ró˝nica punktów widzenia – niemieckiego
i polskiego. Nie zniwelujà jej ˝adne „widoczne znaki” ani wspólne podr´czniki.
Druga ró˝nica dotyczy mechanizmu wyp´dzeƒ. Wojenne, drastyczne (baga˝
25 kg na osob´!) wyp´dzenia Polaków z Pomorza, z Wielkopolski i ze Âlàska by-
∏y realizacjà programu legalnego rzàdu Niemiec (Deutsches Reich). Powojenne
wyp´dzenia Niemców by∏y najpierw rezultatem sowieckich gwa∏tów lub dobrowol-
nych ucieczek, w drugiej zaÊ fazie realizacjà mi´dzynarodowego programu zwy-
ci´skich aliantów. ˚aden legalny rzàd Rzeczypospolitej Polskiej nie ma z tym nic
wspólnego! Na terenie Polski od roku 1944 do 1989 nie by∏o suwerennej polskiej
w∏adzy. By∏o sowieckie dominium. Wszystkie szczegó∏owe decyzje dotyczàce lo-
su Niemców podejmowali Sowieci. To oni równie˝ zak∏adali „obozy pracy”, w któ-
rej jednakowo cierpieli Niemcy i Polacy sprzeciwiajàcy si´ sowietyzacji kraju.
Wyp´dzenia i ludobójstwo osiàgn´∏y w czasie II wojny Êwiatowej swój kosz-
marny wymiar nie z powodu abstrakcyjnie rozumianego nacjonalizmu, rasizmu
i antysemityzmu, który dziÊ zr´cznie podrzuca si´ innym narodom, lecz przede
wszystkim z powodu wyboru, jakiego dokonali Niemcy. To jest punkt wyjÊcia
do dyskusji o wyp´dzeniach, a nie ∏zawe obrazki z utraconego Heimatu.
Ksiàdz Johannes Paul Aeltermann
Dr Zbigniew Palski
Operacja „Wis∏a”:
komunistyczna akcja represyjna
czy obrona konieczna Rzeczypospolitej?
Dr Marek Klecel
Józef Mackiewicz:
wyp´dzenia inaczej
Apogeum konfliktu mi´dzy Polakami a Ukraiƒcami na Kresach Wschodnich
przypad∏o na lata 1943-1944. Kiedy ta cz´Êç Rzeczypospolitej znalaz∏a si´
pod okupacjà sowieckà, a potem niemieckà, nacjonaliÊci ukraiƒscy w dà˝eniu
do stworzenia w∏asnego niepodleg∏ego paƒstwa, przeznaczonego wy∏àcznie
dla Ukraiƒców, dokonali eksterminacji najs∏abszego z „zaborców” – ludnoÊci
polskiej, stanowiàcej na tych terenach zdecydowanà mniejszoÊç. Z ràk OUN-
-UPA ponios∏o Êmierç ponad 100 tys. Polaków, kilkaset tysi´cy musia∏o ratowaç
si´ ucieczkà do centralnej Polski.
Po zakoƒczeniu wojny partyzantka banderowska nadal dzia∏a∏a w Rzeszow-
skiem i Lubelskiem, zwalczana przez jednostki Wojska Polskiego i Korpusu
Bezpieczeƒstwa Wewn´trznego. W koƒcu kwietnia 1947 r. rozpoczà∏ si´ ostat-
ni etap konfliktu – operacja (zwana potocznie akcjà „Wis∏a”) przesiedlenia lud-
noÊci ukraiƒskiej z terenów Polski Po∏udniowo-Wschodniej i osiedlenia jej
w rozproszeniu na Ziemiach Odzyskanych.
W okresie PRL ówczesne wydarzenia przedstawiano w licznych publikacjach
1
,
zw∏aszcza popularnych. Ukszta∏towa∏ si´ wówczas – g∏ównie za sprawà powieÊci
Jana Gerharda „¸uny w Bieszczadach” i filmu „Ogniomistrz Kaleƒ” – obraz Ukra-
iƒca jako rezuna i faszysty.
Po 1989 r. ujawni∏y si´ spory wokó∏ oceny operacji, trwajàce do chwili obecnej.
Zasadniczo mamy do czynienia z dwoma stanowiskami. Cz´Êç badaczy (Grzegorz
Motyka, Eugeniusz Misi∏o, Roman Drozd) uznaje operacj´ „Wis∏a”, a przede wszyst-
kim decyzj´ o przesiedleniu ludnoÊci, za nieuzasadnionà represj´ w∏adz komuni-
stycznych wobec Ukraiƒców. Nie negujà przy tym koniecznoÊci likwidacji partyzant-
ki i podziemia ukraiƒskiego. Twierdzà, i˝ zastosowana metoda, tzn. przesiedlenie, nie
by∏a adekwatna do istniejàcego zagro˝enia. Metod´ przesiedlenia wpisujà przy tym
w ogólny scenariusz re˝imu sowieckiego, stosujàcego metod´ odpowiedzialnoÊci
zbiorowej i zwiàzanych z nià deportacji ca∏ych grup narodowoÊciowych i etnicznych
2
.
Zanim zosta∏ wybitnym pisarzem emigracyjnym, opisujàcym okupacj´ sowiec-
kà na Wileƒszczyênie w takich ksià˝kach jak „Droga donikàd” czy „Nie trzeba
g∏oÊno mówiç”, by∏ przed wojnà reporterem i publicystà w wileƒskim „S∏owie”.
Zna∏ wschodnie tereny Polski, dziÊ zwane Kresami, jak ma∏o kto. Zjeêdzi∏ je
wzd∏u˝ i wszerz. W jednym z artyku∏ów wylicza skrupulatnie kilometry tras, któ-
re przeby∏ w ciàgu jednego 1938 roku. Wysz∏o mu dok∏adnie 26 132 km, ponad
po∏owa obwodu kuli ziemskiej: „Tyle co na Syberi´ wzd∏u˝, do W∏adywostoku
i z powrotem”. Ale jeêdzi∏ te˝ po ca∏ej Polsce. Podró˝e po 1939 roku by∏y coraz
krótsze, koƒczy∏y si´ najcz´Êciej na wsi podwileƒskiej, gdzie autor musia∏ si´
ukrywaç, by przewegetowaç wojn´, ale by∏y jeszcze bardziej dramatyczne i dla
niego wa˝ne. Skoƒczy∏y si´ przymusowà wyprawà na Zachód pod koniec woj-
ny. Ta by∏a najwa˝niejsza, uratowa∏a mu ˝ycie. Przymusowa emigracja jest rów-
nie˝ wyp´dzeniem.
Lektura tak˝e tych dawnych artyku∏ów i reporta˝y Mackiewicza bywa natr´t-
nie aktualna. Oto opisuje on te˝ wysiedlenia, które Êmia∏o mo˝na nazwaç wyp´-
dzeniami, tyle ˝e nie te powojenne, a jeszcze przedwojenne, z 1938 roku, o któ-
Ciàg dalszy na s. VI
Piotr Szubarczyk, IPN Gdaƒsk
[ Pobierz całość w formacie PDF ]