Dplomacja, dyplomacja kulturalna - mix
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Starożytność:
Zabytki pr. Międzynarodowego publicznego :
- 3100 p.n.e. Traktat między miastami Mezopotamii – Lagas i Elmmo
- 1286 p.n.e. Układ między Ramzesem II, a królem Hetytów Teattusilisem
W powyższych układach wspomniana jest rola posłów, zapewniono im bezpieczeństwo osobiste.
Grecja:
- słowo Dyplomacja (Diploma – podwójny)
- znano instytucje posła
- nie istniał tzw. Poseł zawodowy. Zgromadzenie ludowe wybierało posłów spośród obywateli którzy cieszyli się „dobrą sławą” i mieli powyżej 50 lat.
- poselstwo było delegacją (nie 1 poseł)
- posłow powoływano do konkretnych działań: zawierania przymierzy, rozwiązywania sporów, zawieszenia broni…
HERMES – bóg posłów
- dyplomacja konferencyjna (wielostronna) po raz pierwszy w 432 r p.n.e. w Sparcie. Kongres Delegatów Związku Peloponeskiego.
Rzym:
- instytucja posła to element stały. Z czasem osoba zajmująca się tym zawodowo (senator, doradca, polityk) Musiała mieć odpowiednie kwalifikacje zawodowe.
- delegacje z przewodniczącym.
- Kolegium Teejasłów – grono wykształconych kapłanów odpowiedzialnych za sprawy wojny i pokoju, zawieranie układów i sojuszy. Zalążek MSZ.
- pojawiły się zasady poselstw, dotyczyły tłumaczy
- wprowadzono zasadę nietykalności posłów, jej naruszenie równało się z wojną.
- przywileje poselstw : działalnośc, zamieszkanie itp.
- poseł składał przysięge że będzie służył z godnością i pożytkiem dla narodu rzymskiego.
- poseł składał sprawozdanie przed senatem
Średniowiecze:
- średniowieczny język dyplomacji – Łacina
- rozwoj dyplomacji konferencyjnej – realizowaniej podczas synodów i soborów (np. W Konstancji)
- XV –XVI w. – początki dyplomacji współczesnej, pojawiają się stałe misje dyplomatyczne.
- XVI w. – Franciszek I król Francji, powołał Radę do Spraw Zagranicznych.
- 1782 powstał w Wlk. Bryt. Urząd Zagraniczny.
- W XVII w Rosji powstało Kolegium Ambasad, 1920 przemianowane na Kolegium Spraw Zagranicznych.
Dyplomacja RP:
- XV/XVI w. Złoty wiek dyplomacji za czasów Jagiellonów – (Zygmunt I Stary)
- 148 poselstw delegacji poselskiej (1506 – 1530)
- Rzeczypospolita broniła się przed stałymi poselstwami
- 1683r. – Sejm zakazał stałego pobytu posłów obcych państw na dworze RP.
Aby nie wpływano na politykę bieżącą
Aby nie przygotowywali do wolnej elekcji
- XVIII Stanisław August – przygotowanie do powstania stałych instytucji dyplomatycznych.
- 1764 ...
– Gabinet do kierowania spawami zagranicznymi.
- 1766 – Pierwsze polskie stałe placówki dyplomatyczne, w Petersburgu, Berlinie, Wiedniu, Londynie, Rzymie, Stambule i Paryżu
- 1918 – wznowienie działań dyplomatycznych. Struktura Instytucji dyplomatycznych oparta na wzorach francózkich i Austrii.
Pojęcie Dyplomacji:
1) Dyplomacja to oficjalna działalność organów państwowych, zwłaszcza przedstawicielstw dyplomatycznych realizujących zewnętrzne funkcje panstwa,służące utrzymywaniu i prowadzeniu stosunków między państwami, zapewniające ochrone interesów państwa oraz jego obywateli za granicą.
2) Opierający się na założeniach naukowych zespół metod i środków, oraz sztuki osiągania celów polityki zagranicznej państwa, prowadzenia i utrzymywania stosunkow miedzy państwami, prowadzenie rokowań, zawierania traktatów.
3) To zespół ludzi dysponującymi odpowiednimi kwalifikacjami oraz aparat organizacyjny (stałe misje) realizujący cele i założenia polityki zagranicznej i stanowiący wyodrębnioną służbe państwową, wchodzącą w skład naczelnej administracji państwowej.
Źródła prawa dyplomatycznego:
1) Wielostronne umowy międzynarodowe.
2) Umowy wielostronne i jednostronne wydawane w ramach działalności organizacji miezynarodowych , dotyczących immunitetow dyplomatycznych, przedstawicielstw państw i delegacji.
3) Umowy 2-stronne.
4) Akty prawa wewnętrznego
5) Zwyczaj międzynarodowy
6) Praktyka sadowa i dyplomatyczna
7) Doktryna prawa dyplomatycznego
Regulamin Wiedeński 19 III 1815:
- wprowadzał zasade (precedencji) pierwszeństwa dyplomatycznego. Zależace od stażu misji dyplomatycznej.
- Dziekan korpusu dyplomatycznego – Nuncjusz Stolicy Apostolskiej lub najstarszy stażem ambasador.
IV Konferencja Unii Panamerykańskiej w Hawanie:
- 15 państw
- rezultat: Konwencja o agendach dyplomatycznych (klasy przedstawicieli dyplomatycznych, prawo legacji, przywileje i immunitety dyplomatyczne, status tymczasowych misji dyplomatycznych).
- była to konferencja regionalna, nie ratyfikowana przez wszystkich
ONZ:
Konwencje ONZ:
- polityki państwa w stosunków międzypaństwowych (sejm,senat,parlament)
- organy powołane do realizacji polityki zagranicznej ze skutkami prawnymi: (glowa państwa, premier, rada ministrów).
Parlament – nie porwadzi praktycznej działalności w sferze stosunków międzynarodowych, ale sprawuje ogólny nadzór nadzór wytycza kierunki polityki zagranicznej.
Uprawnienia:
1) zatwierdzanie umówmiędzynarodowych
2) ustalanie budżetu resortu spraw zagranicznych
3) sprawowanie kontroli nad rządem
4) sprawowanie kontroli nad polityką zagraniczną państwa poprzez interpelacje poselskie
Głowa Państwa:
1) Instytucja jednoosobowa (prezydent, król) na stałe uprawniona do reprezentowania państwa we wszystkich kwestiach zagranicznych
2) Oświadczenia glowy państwa mają skutek w zakresie prawa międzynarodowego
Premier i Rząd:
1) niezależny organ wykonawczy, zarządzający, koordynujący i nadzorujący stosunki państwa z zagranicą.
2) Premier w stosunkach zewnętrznych, reprezentuje państwo bez upoważnień, jego oświadczenia wiążą państwo w stosunkach międzynarodowych
3) Premier ma upoważnienie do rokowań z przedstawicielami innych państw.
Minister i MSZ:
1) Minister SZ odpowiada przed rządem za sprawy polityki międzynarodowej oraz działalność MSZ.
2) MSZ – pełni rolę koordynatora współpracy z zagranicą
3) Minister posiada stałe pełnomocnictwo do reprezentowania państwa zagranicą, odpowiedzialny jest za kontakty państwa z przedstawicielami innych państw (misji dyplomatycznych na terenie państwa)
Schemat Organizacji MSZ:
- składa się z komórek dyplomatycznych (departamentów):
1) polityczno – terytorialny (obejmuje zespół państw regionu np. Afrykańskie)
2) funkcjonalny (określa działaniepn. Handel, informacja, kultura, placówki konsularne)
3) administracyjny (służy … i administracji)
Organy zewnętrzne:
1) przedstawicielstwa stałe np. ambasada, poselstwo
2) przedstawicielstwa tymczasowe (ad hoc)
Stałe:
a) stałe misje dyplomatyczne w państwach
b) stałe misje przedstawicielstw dyplomatycznych przy organizacjach międzynarodowych
c) stałe misje handlowe
a) ambasady i poselstwa
ambasada - najwyższa rangą a ambasador to dyplomata I klasy
- działa na podstawie dyrektyw swojego rządu
- posługuje się własnymi pieczęciami i blankietami do oficjalnej korespondencji
- może otwierać konta w bankach
- posiada własne źródła finansowe
- dysponuje majątkiem ruchomym i nieruchomym
- nie posiada osobowości prawnej w zakresie prawa wewnętrznego państwa przyjmującego
- struktura ambasad jest rozbudowana bądź nierozbudowana
Działy:
- kulturalny
- prasowy
- kancelarny
- sekretariat szefa misji
- służby radiotelegraficzne i techniczne, szyfrant
poselstwo – niższa ranga od ambasady
Kurierzy dyplomatyczni: wchodzą w skład służby dyplomatyczno – konsularyjnej, przeważnie są to pracownicy MSZ. Mogądziałać wszędzie gdzie istnieje taka konieczność.
- kurierzy zawodowi
- kurierzy ad hoc
Cieszą się oni nietykalnością, przywilejami jak pracownicy dyplomatyczni. Istnieje oddzielna konwencja regulująca ich status, udziela im pełnej ochrony.
Organy Specjalne:
Austria 1945 – 1955 – nie posiadała ambasad. Nawiązywała stosunki dyplomatyczne ale jej przedstawicielstwa to przedstawicielstwa polityczne na czele z przedstawicielami dyplomatycznymi.
- 1955 – Austria państwem neutralnym
- przyjęła pod przymusem ten statu, za wycofanie wojsk ZSRR z jej terytorium.
Libia 1979 – zamiast ambasad wysyłano tzw. „biura ludowe”, na czele z 5-osobowym komitetem ludowym. Szef to sekretarz ludowy ale nie był przedstawicielem I klasy.
Urzędy Konsularne:
Stałe urzędy dyplomatyczne (dzielimy na)
- zawodowe
- honorowe
Reprezentuje interesy państwa wysyłającego w państwach przyjmujących w węższym zakresie niż placówka dyplomatyczna. Jaj zainteresowania to głównie – obywatele (śluby, handel, itd.).
Pracownicy urzędów konsularnych cieszą się całą ochroną
Urząd konsula honorowego:
- w RP odrodził się w latach 90
- konsul honorowy - osoba ze świata polityki, kultury, sportu, mająca koneksje – może to być obywatel państwa wysyłającego lub przyjmującego – jest to znacząca postać
Biuro Radcy:
Attache (radca)
1) handlowego
2) ekonomicznego
3) finansowego
To twór wypracowany głównie w państwach socjalistycznych. Podległy resortowi handlu zagranicznego – nie był traktowany jako przedstawiciel dyplomatyczny (w RP).
Obecnie w urzędach konsularnych jest wydział handlowy a jego pracownicy mają status pracowników konsularno – dyplomatycznych.
Instytuty Kultury:
- dział kultury w ambasadach
- nie maja ogólnie uregulowanego statusu, podlegają nadzorowi i kierowane są przez misje dyplomatyczne.
- sam instytut kultury placówką dyplomatyczna nie jest, pracownicy nie korzystają z przywilejów.
- tworzone są na podstawie 2-stronnych umów między państwami.
Stałe misje państw przy organizacjach międzynarodowych:
- dyplomacja konferencyjna
- początki lata międzywojenne – powstaje Liga Narodów – organizacja międzynarodowa o charakterze rządowym, skupia na stałe przedstawicieli państw.
Obecnie zainteresowanie dyplomatyką konferencyjna wzrasta, przy organizacjach międzynarodowych międzynarodowych charakterze rządowym (członkami są państwa)
- podstawowa organizacja – ONZ– o charakterze uniwersalnym.
- NATO
- korpus przy organizacjach cieszy się statusem dyplomatycznym.
Misje ad hoc:
-charakter czasowy i doraźny
- oddziały wojskowe – jeśli znajdą się na terytorium państwa obcego działa na podstawie umowy, a członkowie oddziałów korzystają w pełni z immunitetów.
- cieszą się immunitetem w tzw. Bazach Wojskowych
- działają np. na podstawie umowy np. USA-Japonia, dzierżą częśc terenów, nie podlegają jurysdykcji państwa przyjmującego.
- te 2 stronne umowy zawierane są na czas określony, mają charakter tymczasowy (np. 50 lat).
Misje wojskowe:
- to delegacje o charakterze polityczno – wojskowym, np. obserwatorzy wchodzą w skład misji wojskowej.
Okręty wojenne:
- podlegają wyłącznej jurysdykcji państwa bandery.
Stosunki dyplomatyczne / prawo legacji :
Stosunki dyplomatyczne – to oficjalne, pokojowe, urzędowe, stosunki między podmiotami prawa międzynarodowego, ustanawiane dobrowolnie, na podstawie porozumienia, między dwoma państwami i realizowany w ich imieniu, z ich upoważnieni przez specjalnie powołane do tego organy.
Legacji – to jeden z podstawowych atrybutów suwerennego państwa, oznacza ono uprawnienie podmiotu prawa międzynarodowego do wysyłania swoich i przyjmowania obcych przedstawicieli dyplomatycznych.
- czynne – wysyłanie przedstawicieli
- bierne – przyjmowanie
ius legationis = ius legationum
legacji realizuje się za zgodą zainteresowanych stron. Potwierdza to Konwencja Wiedeńska o Stosunkach Dyplomatycznych Dyplomatycznych 1962r. w artykule 2 – nawiązanie stosunków za wzajemną zgodą.
Konwencja Hawajska – jeśli państwo nie wyraża zgody na przyjęcie przedstawicieli dyplomatycznych albo o odwołanie przedstawiciela nie musi uzasadniać swojej decyzji.
Nawiązanie stosunków dyplomatycznych jest efektem rokowań, zostają one nawiązane na podstawie pisemnej umowy.
Nawiązanie stosunków dyplomatycznych = uznanie państwa na arenie międzynarodowej
Nawiązanie stosunków dyplomatycznych nie musi iść w parze z nawiązaniem prawa legacji.
Przedstawicielstwo dyplomatyczne może być ustalone dla kilu państw.
Podmioty prawa legacji:
- państwa suwerenne
- konfederacje: oznacza luźny związek dwóch lub więcej państw, mających wspólny organ, umożliwiający realizację wspólnego celu.
Wspólnota narodów – byłe państwa kolonialne Wspólnoty Brytyjskiej, w części prowadzą własną politykę międzynarodową (legacja), a inna częśc jestobsługiwana przes dyplomatyczno – konsularne misje WB.
WNP – każde z tych państw realizuje własne prawo legacji i politykę zagraniczną
choć dalej są związane z Rosją.
- Federacje: (np. USA, Niemcy, Szwajcaria)
Realizują polityke zagraniczną jako całość, np. w USA autonomia poszczególnych stanów na arenie międzynarodowej jest niemożliwa.
Szwajcaria;Niemcy – mają ograniczoną autonomie, ale żaden z landów i kantonów nie prowadzi polityki międzynarodowej.
- Organizacje Międzynarodowe: mają prawo legacji (najczęściej bierne)
- Stolica Apostolska: prawo legacji bierne i czynnem oraz obserwator przy organizacjach międzynarodowych.
- Suwerenny Zakon Kawalerów Maltańskich: Siedziba – Rodos, od XV w siedziba w Rzymie. Legitymują się własnymi paszportami dyplomatycznymi.
Funkcje dyplomatyczne – najważniejsze cele :
Funkcje dyplomatyczne – to całokształt międzynarodowej działalności misji dyplomatycznych, związanych z utrzymywaniem stosunków dyplomatycznych dyplomatycznych całokształt zagadnień w stosunkach między państwami. (art. 3 Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych dyplomatycznych 1961)
Funkcje dyplomatyczne:
1) Reprezentacja państw wysyłających w państwach przyjmujących.
Placówka dyplomatyczna – misja dyplomatyczna reprezentuje zawsze państwo jako takie i państwo jako całość.
2) Demarche – to posunięcia, zabiegi, kroki, dokonywane w formie noty dyplomatycznej w zwykłej formie pisemnej, a także w formie ustnej.
Są to wszystkie wystąpienia i interpelacje; np. wyrażenie zaniepokojenia, niezadowolenia, przekazanie propozycji, ostrzeżenie, protest, zwrócenie się o informację, prośba o wyjaśnienie.
3) Ochrona interesów państwa wysyłającego w państwie przyjmującym. Dotyczy także ochrony obywateli.
4) Kierunek handlowo – gospodarczy.
5) Rokowania – jeżeli podpisywanie w państwie wysyłającym to przygotowania w państwie przyjmującym.
Przeważnie umowy nie są podpisywane przez ambasadorów, ambasadorów wyjątkami np. Konkordat (Nuncjusz Apostolski).
6) Zbieranie informacji na temat kraju przyjmującego (oficjalne) np. w aspekcie gospodarczym (jakie zagrożenia, cele turystyczne itp.)
7) Utrzymywanie przyjaznych stosunków między państwami( stosunki międzypaństwowe mają być załatwiane:
- pokojowo
- w dobrej wierze)
8) Po II Wojnie Światowej placówki dokonują funkcji kontrolnych.
Reprezentowanie Interesów Państwa 3-go i jego obywateli, przez ambasady:
Wspólne ambasady– musi się na to zgodzić państwo przyjmujące.
Gdy zerwane są stosunki dyplomatyczne. Polega na wydawaniu wiz, obsłudze paszportowej. Za tego typu usługi państwo 3 płaci.
Dla państw gdzie nie potrzebne tworzenie więcej niż 1 przedstawicielstwa. Często maja je państwa Beneluksu np. ambasada Szwajcarska reprezentuje Lichtenstein i ambasada państw UE.
Rodzaje i klasy przedstawicieli dyplomatycznych:
Ambasador – pochodzi z języka celtyckiego
Na początku stały przedstawiciel to był Resident, Rewident ambasador reprezentował głowę państwa.
Klasy przedstawicieli dyplomatycznych zostały utrwalone na kongresie Wiedeńskim, następnie zmodyfikowano i ustalono 3 klasy przedstawicieli dyplomatycznych:
1) Szef misji dyplomatycznej - ambasador
- nuncjusz
akredytowany przy głowie państwa
2) Posłowie, ministrowie i internuncjusze akredytowani przy głowach państwa.
3) Charge d’affaires (obserwator) – jeżeli pełni rolę ambasadora to różnica polega tylko na pełni pełnomocnictw. Inne przywileje i immunitety są w takim samym zakresie.
Jeżeli ambasador, chwilowo wyjeżdża z jakiegoś kraju to rolę szefa misji przejmuje najstarszy pracownik (rangą i stażem).
Zasadniczo istnieja tylko 2 klasy (1 i 3).
Stolica Apostolska w obrocie międzynarodowym:
- Kwestia wysyłania przedstawicieli dyplomatycznych dyplomatycznych, akredytowania przysługuje SA a nie Watykanowi.
Pepin Mały – król Franków
751 – biskup Rzymu staję się suwerennym władcą terytorialnym.
Do 1870 r istnieje Państwo Kościelne, Papież jest suwerennym władcą do zjednoczenia Włoch – koniec państwa kościelnego. 1870 zjednoczenie pod wodzą Garibaldiego – koniec władztwa terytorialnego Papieża.
1871 – wydanie „ustaw gwarancyjnych” – gwarantujących status posiadania i własności dla Papieża ale jest to nieskuteczne.
Pius IV – ogłasza się więźniem Watykanu.
1929 – Traktaty Luterańskie – utworzono jednostkę terytorialną o nazwie Watykan, jest to gwarant suwerenności papieża jako biskupa Rzymu.
Watykan: jednostka posiadająca pewne atrybuty właściwe państwu (terytorium, granica, strefa powietrzna, ustrój wewnętrzny, konstytucje).
1966 – Watykan jako całość został wpisany na listę światowego dziedzictwa zabytków UNESCO.
(Bazylika Św. Piotra i kawałek placu Św. Piotra, pałac papieski, ogrody watykańskie, biblioteka watykańska, Kaplica Sykstyńska, obszar należący tradycyjnie do papieża).
Watykan nie ma jakopaństwo: ludności, jednostki monetarnej ( włączony do systemu Włoch).
Struktura misji Dyplomatyczno – konsularnej:
Każdy kraj ustala ją dla siebie . Stopnie służby dyplomatycznej są także ustalane: Rozporządzenie RM z 24 III 1983r dotyczy stopni służbowych pracowników polskiej służby dyplomatyczno – konsularnej.
Stopnie:
1) ambasador nadzwyczajny i pełnomocny
2) ambasador – ad personam – mianowany jest przez PRM, jest to tytuł, który przedstawia się osobie, która pełniła funkcję ambasadora nadzwyczajnego nadzwyczajnego pełnomocnego pełnomocnego a obecnie pracuje w MSZ; Tytuł ten otrzymuje np. przewodniczący delegacji.
3) Minister pełnomocny, mianowany przez PRM, to urzędnik który pełni funkcje np.:
- zastępcy szefa misji
- szefa misji nadzwyczajnej (misja ad hoc)
4) Radca, minister pełnomocny ( w służbie konsularnej odpowiada mu Konsul Generalny minister pełnomocny)
5) Radca( Konsul Generalny jest jego odpowiednikiem)
6) I-szy sekretarz (Konsul)
7) II Sekretarz (Wicekonsul)
8) III sekretarz ( Agent konsularny)
9) Attache (attache konsularny)
10) Sekretarz…. (sekretarz konsularny).
Wszyscy ci dyplomaci korzystająz immunitetów i przywilejów w jednakowym stopniu.
Attache Wojskowy:
To dyplomata, zawodowy oficer, zołnierz armi państwa wysyłającego stojący na czele misji zwanej Attachatem. To najczęściej osoby od majora do generała.
Funkcję te ustanowił Napoleon, w 1806 wysłał generała, hrabiego de la Grange do ambasady w Wiedniu, jako przedstawiciela swojej armii. Od tej pory, praktyka ta stała się powszechna.
Oficjalnie Attache Wojskowy służy szefowi misji dyplomatycznej radą i pomocą w sprawach militarnych. Mianowany jest przez MSZ, ale desygnowany jest przez Ministerstwo Obrony. Podlega on szefowi misji za granicą a w kraju M. Obrony. Składa coroczne sprawozdanie ze swojej działalności w MO.
Struktura Attachatu zalezy od państw zainteresowanych (współpracują).
Attache ( Wojskowy, Morski, Lotniczy)
Attache Wojskowy Japoni – Attache do spraw sił samoobrony.
W Libii nie ma Attache Wojskowych.
Okólnik MSZ z 23 IX 1934 r dotyczy przywilejów przywilejów uprawnień attache wojskowych, morskich i powietrznych (lotniczych) państw obcych w Polsce i Wolnym Mieście Gdańsku.
- Przywileje – konsularne, pociągowe itp.
- stworzono korpus attache wojskowych gdzie dziekanem był najstarszy starzem, bez względu na stopień wojskowy.
- attache traktowani byli jednakowo
KorpusDyplomatyczny:
Szersze - To wszyscy członkowie personelu dyplomatycznego dyplomatycznego małżonkami.
Węższe- to szefowie wszystkich misji dyplomatycznych dyplomatycznych ich małżonki
KD – jako taki jest ciałem kolektywnym, nie ma struktury (pozbawiony form organizacji), jako całośc nigdy nie występuje z żadnym de marele
Początek Początek koniec funkcji misji dyplomatycznych:
Sam fakt wyboru, zalezy od organów wewnętrznych państwa. Osoba desygnowana jest przez właściwy organ państwa.
Szefa misji dyplomatycznej mianuje głowa państwa, w porozumieniu z MSZ. Wymagany jest także akces państwa przyjmującego tzw. Agrement zanim zostanie wysłany.
Zgoda wymagana jest w stosunku do :
1) ambasadora
2) nuncjusza
3) posła
4) internuncjusza
5) stałego charge d’affairse
Fakultatywnie w stosunku do attache wojskowego zależy to od woli państwa przyjmującego, może być kilka sytuacji np. państwo przyjmujące ogłasza że w stosunku do attache wojskowego nie trzeba pytać o zgodę – jako ogólne stanowisko.
Agrement – to uprzednia zgoda państwa przyjmującego na przyjęcie przedstawiciela misji dyplomatycznej. Kieruje się go do MSZ państwa przyjmującego. List ten składa się z 2 częsci.
1) poinformowanie o osobie, kto ma być wysłany.
2) Informacja w jakiej klasie, będzie pełnić funkcję.
Przekazuje się to w formie noty. Polityka ta została rozbudowana szczególnie w XVIII/XIX wieku.
W 1832 Wielka Brytania wysyła swojego ambasadora do Rosji, bez zapytania. Car Mikołaj I nie przyjął tego ambasadora. Przez 3 lata nie było ambasady WB w Rosji.
Po skierowaniu takiego pisma, musi nadejść odpowiedź (przyjmuje się że w 2 – 4 tygodnie, nie powinien być dłużej niż miesiąc).
Postawy państwa przyjmującego:
1) wyrażenie zgody
2) odmowa – państwo nie odpowiada do miesiąca czasu po przesłaniu i 2mieśięcy od przesłania prośby.
- odpowiedź negatywna – państwo przyjmujące nie ma obowiązku uzasadniania odpowiedzi.
Odmowa może dotyczyć:
a) Wiązać się z osobą kandydata bezpośrednio. Np. bo wydalono z państwa poprzedniego.
b) Ze względu na jego cechy osobiste. Np. skandal itd.
c) Charakter ogólny – wysyła jako posła a przyjęcie tej osoby jako ambasadora.
Blament stały – np. WB – nie przyjmuje przedstawicieli Stolicy Apostolskiej, który jest
duchownym.
Kiedy 1 przedstawiciel dyplomatyczny jest przedstawicielem w kilku państwach trzeba się zwrócić z zapytaniem do wszystkich tych państw, np.Afryka.
Stolica Apostolska nie wyraża zgody aby jedna i ta sama osoba była ambasadorem Włoch i jednocześnie SA.
Faza akredytacji przedstawicieli dyplomatycznych:
- złożenie listów uwierzytelniających – to warunek konieczny aby osoba desygnowana mogła objąć stanowisko.
- są 2 listy uwierzytelniające jednakowej treści
1) pierwszy ma charakter roboczy, kieruje się go do MSZ
2) drugi w formie uroczystej, zalakowany wręczany jest przez szefa misji, głowie państwa przyjmującego.
- moment przekazania listów uwierzytelniających jest objęciem misji przez przedstawiciela dyplomatycznego.
- ambasador po udaniu się do państwa przyjmującego powinien niezwłocznie zgłosić to MSZ, w okresie 2 tygodni powinno się wyznaczyć termin spotkania z głową państwa.
- zgodnie z tradycją, złożenie listów ma uroczystą oprawę, formę to przewiduje protokół.
-Kongres Wiedeński zabrania czynienia różnic w przyjmowaniu listów uwierzytelniających przedstawicieli tej samej klasy, różnych państw.
- wręczenie listów uwierzytelniający nie oznacza że ktoś pełni już funkcje ambasadora, głowa państwa może listów nie przyjąć
W 1987 roku obywatel Francuzki został aresztowany w RPA, zbiegło się to z przyjmowaniem ambasadora RPA we Francji gdzie nie wyznaczono terminu przyjęcia listów uwierzytelniających.
Jeśli państwo jest monarchią, akredytacja ambasadora jest przy głowie państwa (monarcha utożsamiony jest z państwem). Jeżeli jest zmiana monarchy, to można domagac się po raz 2 złożenia listów uwierzytelniających.
Pracownicy misji dyplomatycznych niższej klasy:
Zapytanie agrement dotyczy szefów misji dyplomatycznych. Pracowników misji dyplomatycznej mianuje państwo wysyłajace bez zapytania przyjmującego.
Istnieje obowiązek notyfikacji – zawiadomienia o tym MSZ.
Państwo przyjmujące może odprawić negatywnie, np.:
- przy wydaleniu z innej placówki
- ze względu na zbytnią rozbudowę kadry dyplomatycznej
Państwo przyjmujące nie musi tego uzasadniać.
O liczbie przedstawicieli dyplomatycznych (art. 11 Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych) – powinna być w granicach uznanych przez państwa za rozsądne i normalne.
Siedziba misji dyplomatycznej:
Jest akredytowana przy głowie państwa, najczęściej w stolicy, są kraje gdzie stolica nie jest jednocześnie centrum handlowym itd. Kraju.
Zakończenie misji:
Złożenie listów odwołujących (3):
- dla dyplomaty odwoływanego
- dla MSZ
- dla głowy państwa
Ambasador prosi o przyjęcie przed głowapaństwa, w celu złożenia listów odwołujących. Następuje podziękowanie, może być on także odznaczony.
Przywileje i immunitety dyplomatyczne:
To termin zbiorczy, służy określeniu uprzywilejowania statusu misji dyplomatycznych dyplomatycznych i konsularnych także personelu tych placówek.
Immunitet oznacza niepodleganie jurysdykcji państwa przyjmującego a także przywileje, oznacza prerogatywy, ulgi i ułatwienia.
1) teoria reprezenta...