Dojście Hitlera do władzy, DOC
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Adolf Hitler urodził się o wpół do siódmej wieczorem 20 kwietnia 1889 w gospodzie "Zum Pommer", w małym miasteczku Braunau nad rzeką Inn, granicą między Austrią i Bawarią. W 1900 roku Hitler wstąpił do gimnazjum realnego w Linzu, uczęszczał do niego do 1904 kiedy to przeniósł się do szkoły w Steyr, gdzie mieszkał w internacie i zakończy naukę w wieku 16 lat. Pobyt w szkole, a szczególnie nauczycieli wspomina Hitler nienajlepiej z wzajemnością. Jedynym wyjątkiem był jego nauczyciel historii, nacjonalista doktor Leopold Pötscha. Po skończeniu edukacji Hitler mieszka z matką początkowo w Linzu później w Urfahr na przedmieściach Linzu. Jedynym jego przyjacielem w tym czasie był August Kubizek. Pobyt w Wiedniu w czerwcu 1906 spowodował wielką chęć dostania się na Akademię Sztuk Pięknych. W 1907 Hitler bezskutecznie próbuje się dostać na Akademię. W grudniu 1907 zmarła matka Hitlera i on sam na stałe przeprowadził się do Wiednia. Wkrótce dołączył do niego Kubizek. Mieszkali w małym mieszkaniu przy ulicy Stumpergasse obok Westbahnhofu. W 1908 Hitler niespodziewanie dla Kubizka, który był wówczas w Linzu wyprowadza się z mieszkania. Powtórnie próbuje dostać się na Akademię Sztuk Pięknych ale nie zostaje nawet dopuszczony do egzaminu. Hitler początkowo mieszkał sam ale gdy brakło mu pieniędzy na czynsz musiał się z niego wyprowadzić. Przez pozostałe cztery lata swojego pobytu w Wiedniu mieszkał w przytułkach dla bezdomnych na Meidling i Meldemannstrassa 27. Jedynym znanym człowiekiem z którym Hitler utrzymywał bliższe stosunki był Hanisch z którego to relacji poznajemy dzieje Hitlera w ciągu tych czterech lat. Hitler zarabiał wtedy malując pocztówki, lub też imał się różnych innych zajęć także fizycznych.
W 1913 roku Hitler na dobre opuszcza Wiedeń. Nie znamy dokładnych powodów dla których Hitler opuścił Wiedeń. W "Mein Kampf" pisze, że nie lubił Austrii za mozaikę etniczną. Są jednak przypuszczenia, że chciał w ten sposób uniknąć służby wojskowej (znana jest korespondencja Hitlera z władzami w Linzu). Po wyjeździe z Wiednia Hitler zamieszkał w Monachium przy rodzinie krawca Poppa na Schleissheimsrstrasse.
Gdy rozpoczęła się I wojna światowa Hitler sam na ochotnika zgłosił się do armii niemieckiej. Dziwne wydaje się to, że Hitler który jeszcze nie tak dawno uchylał się od służby wojskowej nagle sam zaciąga się do armii. Otóż nie chciał on służyć w armii austriackiej i by przyjęto go do niemieckiej wysyłał nawet petycje do króla Bawarii. Wraz z wieloma ochotnikami wcielono go do 1 kompanii 16 bawarskiego rezerwowego pułku piechoty, znanego jako List Regiment od nazwiska dowódcy. W tym samym pułku byli m. in. Rudolf Hess i Max Amman. 21 października wyjechali na front. Hitler przez całą wojnę służył jako Meldegänger czyli goniec.
W grudniu 1914 został odznaczony Żelaznym Krzyżem drugiej klasy.7 października 1916 został ranny w nogę i wysłany na leczenie do Niemiec. 4 sierpnia 1918 został odznaczony Żelaznym Krzyżem pierwszej klasy, odznaczeniem dosyć wysokim ale Hitler zasłużył na nie. Według relacji otrzymał ją za to, że sam jeden wziął do niewoli 15 Francuzów. Po raz drugi Hitler został ranny 13 października 1918, po brytyjskim ataku gazowym chwilowo stracił wzrok.
Kapitulacja Niemiec zastała go w szpitalu. Mimo, że przełożeni (podpułkownik Engelhardt) cenili go, że dostał dwa odznaczenia, wojnę zakończył Hitler w stopniu Gefreitera (kaprala). Gdy Hitler dowiedział się, o że Niemcy poddały się a rząd będą tworzyć demokraci przeżył szok "W oczach mi pociemniało i chwiejąc się na nogach wróciłem do mojej sali, położyłem się na łóżku i ukryłem bolącą głowę w poduszkach i kocach... Następne dni były nie do zniesienia, a noce jeszcze gorsze ... W czasie tych nocy coraz bardziej rosła we mnie nienawiść do sprawców tej nikczemnej zbrodni. " Hitler uważał, jak większość byłych żołnierzy- kombatantów, że wojny nie przegrała armia ale politycy. Po zakończeniu wojny Hitler znalazł się, jak większość byłych żołnierzy w ciężkiej sytuacji. W dalszym ciągu nie miał z czego żyć, nie miał pracy ani zawodu.
Hitler postanowił trzymać się armii. Zapisał się na kurs instruktorów politycznych i "Uodparniałem ludzi na zarazę socjalistyczną i pacyfistyczną". Potem polecono mu śledzić małą partię zbierającą się w Monachium Niemiecką Partię Robotniczą. Partia ta powstała z przekształcenia się Komitetu Niezależnych Robotników, który zawiązał się 7 marca 1918. Niemiecka Partia Robotnicza liczyła 7 członków, przewodniczącym był Karl Harrer, członkami byli m.in. Anton Drexler, Gottfried Feder, Ernest Röhm, dr Dingfelder. Hitler zjawił się na zebraniu tej partii 12 września 1919, zebranie to odbywało się w piwiarni Sterneckerbräu. Hitler zdawał sobie sprawę, że tylko w takiej małej partii jest w stanie się wybić i narzucić swoje idee. 24 lutego 1920 Hitler organizuje masówkę na którą dzięki sprytnej propagandzie przybywa 2 000 osób. Na tej masówce podczas swojego przemówienia Hitler ogłasza nową nazwę partii- Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotnicza- i podał do wiadomości program zawarty w 25 punktach. Po tym wystąpieniu Harrer podaje się do dymisji a przewodniczącym zostaje Hitler który niedługo później ostatecznie występuje z wojska. Podczas gdy Hitler rozbudowywał partię Röhm zaczął tworzyć SA. Organizacja ta powstała z Freikorpsów i starych żołnierzy zebranych przez Röhma.
W grudniu NSDAP kupuje tygodnik "Völkischer Beoachter" ("Rasistowski obserwator"), część pieniędzy daje Dietrich Eckart a część załatwia Röhm. Redaktorem naczelnym został Max Amman. Partia staje się coraz silniejsza, należą do niej m.in. Ernest Röhm, Rudolf Hess, Hermann Gröing, Gottfried Feder, Dietrich Eckart, Heinrich Himmler, Alfred Rosenberg, Max Amman, Ulrich Graf, Christian Weber, Hermann Esser, Julius Streicher, Emil Gansser i inni. Hitler wypowiada wojnę komunistom i socjalistom, bojówki SA rozbijają ich zebrania i manifesty. W październiku 1922 Hitler pojechał do Koburga wraz z 800 SA-manami i rozbił manifestację komunistów. Udział w tej bitwie był czymś wyróżniającym dla członka partii, później ustanowiona nawet specjalne odznaczenie dla jej uczestników. Inną bojówką było rozbicie zebrania Ballerstedta za co Hitler poszedł do więzienia (od 24 czerwca do 27 lipca 1922).
Naziści chcąc zwrócić na siebie uwagę postanowili rozbić pierwszomajowy pochód komunistów. Hitler pod pretekstem, że komuniści przygotowują pucz udał się gen. von Lossowa i zażądał wydania broni. von Lossow odmówił a ponadto stwierdził, że wojsko będzie strzelać do każdego kto wywołuje zamieszki nie patrząc z jakiej jest partii. Hitler znalazł się w trudnej sytuacji. SA-mani byli już zaalarmowani i zjeżdżali z odległych okolic. Hitler nie chcą stracić twarzy postanowił jednak spełnić swoje zapowiedzi. SA była dosyć dobrze uzbrojona, a poza tym Röhm bezczelnie, bez niczyjego pozwolenia podjechał pod koszary i wziął broń. 1 maja Hitler w hełmie i z Żelaznym Krzyżem w towarzystwie Gröinga, Himmlera, Webera, Hessa, Julius Streichera, Rosenberga, Heissa i innych nazistów stanął na placu Oberwiesenfeld i czekał umówionego sygnału. Jednak sygnału nie było, ponieważ Röhm zosta wezwany do generała który ostro przypominał mu o żołnierskim obowiązku. Koło południa Röhm przyjechał na plac, towarzyszyły mu wojsko i policja które otoczyły bojówkarzy. Hitler skapitulował mimo przewagi własnych sił. Za to wystąpienie Hitler nawet nie został postawiony przed sądem.
Czas pomiędzy kwietniem a październikiem 1923 był dla Hitlera i jego ruch bardzo pomyślny. Im gorzej bowiem działo się w Republice Weimarskiej tym więcej Hitler miał zwolenników. A sytuacja na świecie i w Niemczech nie była dobra. Mimo wysiłków rządu sytuacja ekonomiczne i polityczna Niemiec pogarszała się. Już wcześniej bo 11 stycznia 1923 Francja zajęła Zagłębie Ruhry dając Hitlerowi doskonały argument o zdradzie rządu. To wszystko przyczyniło się do ogromnego wzrostu popularności idei skrajnych. W rocznicę bitwy nad Sedanem 2 września 1923 w Norymberdze odbyła się manifestacja nacjonalistów i nazistów (ok. 100 tys. ludzi) podczas tej manifestacji powołano do życia Kampfbundy czyli skrajnie prawicowe bojówki coś na wzór SA. Do złej sytuacji międzynarodowej i ekonomicznej doszła jeszcze zła sytuacja wewnętrzna. To właśnie to przyczyniło się puczu. A oto przebieg puczu Völkischer Beoachter (organ prasowy nazistów) od pewnego czasu umieszcza artykuły szkalujące rząd centralny. W końcu miara się przebrała i minister obrony każe zawiesić pismo i aresztować Heissa, Erharda i Rossbaha. Jednak Lossow (dowódca sztabu w Bawarii) odmawiają wykonania rozkazu. W tej sytuacji Kahr dostaje rozkaz odwołania Lossowa i wykonania poprzedniego rozkazu. Jednak on również odmawia. Tymczasem wojska obstawiają granice Bawarii. Hitler wybiera moment gdy wszyscy prominenci Bawarii są w gmachu Bürgerbraukeller i rozpoczyna pucz. Podczas trwania przedstawienia Hitler siedzi w kącie. Gdy otrzymuje wiadomość od Göringa, że wszystko gotowe wyskakuje na krzesło, strzela w sufit i krzyczy, że budynek jest otoczony przez kilkuset ludzi (naprawdę było ich tam kilkudziesięciu gdyż reszta nie dojechała) i, że on przejmuje władzę. Zamyka Kahra, Lossowa (dowódcę sztabu) i Seissera (komendanta policji) i zmusza ich do uczestnictwa i rządzie. Skład rządu :
Kahr - regent z władzą dyktatorską
Ludendorf naczelny wódz armii
Lossow minister Reichswehry
Seisser minister policji
Hitler szef Rządu Narodowego
Bardzo niezadowolony z powierzonej mu funkcji jest Ludendorf, który myślał, że będzie miał dużo ważniejszą funkcję dlatego też początkowo Naziści mają problemy ponieważ Ludendorf nie chce brać udziału w puczu, jednak udaje im się go nakłonić. Jednak na tym kończy się plan nazistów. Nie wiedzą co robić dalej. Przez całą noc bojówki SA które zjeżdżały się z okolic wałęsają się po mieście nie zdobywając przy tym absolutnie żadnego punktu strategicznego. Zaprzepaszczono jedyną okazję do tego ponieważ w nocy 8 i 9 do południa w Monachium nie było nikogo kto mógłby się przeciwstawić SA. Naziści mogli bez żadnego wysiłku zająć pozycje w mieście i nikt nie stawiłby najmniejszego oporu ale nie zrobili tego ponieważ nikt nie dał żadnych rozkazów. W tym też czasie uciekli Kahr i Lossow, około południa Röhm zajmuje centrum miasta (Odeonsplatz) jednak wkrótce potem wojsko wzmocnione posiłkami z innych prowincji zaczyna opanowywać Monachium. Otacza też Röhma i jego ludzi w centrum. Gdy Hitler zorientował się co się dzieje ruszył manifestacją do centrum do Röhma. W pochodzie szło ok. 3 000 ludzi na czele z Hitlerem Göringiem, Scheuber-Richterem, Weberem, Federem, Urlichem Grafem, Kriebelem i Ludendorfem. Gdy manifestacja zbliżała się do kordonu policja oddała salwę w ich stronę. Ta jedna salwa zdecydowała o wszystkim. Wszyscy oprócz Ludendorfa wyżsi Naziści uciekli (Scheuber-Richter zginął a Göring został lekko ranny). Jedynie Ludendorf wraz z garstką ludzi przedarł się przez kordon na Odeonsplatz. Jednak nic to nie daje i jeszcze tego samego dnia wszyscy składają broń. 11 listopada 1923 Hitler został aresztowany.
27 lutego 1924 rozpoczął się proces Hitlera. Przebieg tego procesu był co najmniej dziwny (Franz Gürtner nadal był ministrem sprawiedliwości Bawarii). Podczas procesu Hitler przyznał się do wszystkiego, całą winę wziął na siebie. Uważał, że pucz był rzeczą chwalebną, potępił ludzi którzy odeszli od niego. Podczas 24 dniowego procesu Hitler wielokrotnie wygłaszał przemówienia, wykrzykiwał na sali sądowej, obrażał Kahra i Lossowa a sędziowie traktowali jego wybryki bardzo wyrozumiale. Proces ten przyniósł mu jedynie profity. Znał się znany i popularny w całych Niemczech. Hitler został skazany na 5 lat z czego odsiedział, w bardzo dobrych warunkach, 9 miesięcy. Hitler miał własną celę, mógł przyjmować dowolną liczbę osób. Podczas przebywanie w więzieniu w Landsbergu Hitler napisał "Main Kampf".
Po wyjściu Hitlera z więzienia sytuacja w partii była bardzo trudna. Wielu starych działaczy odeszło z szeregów partii, innych podzieliły spory programowe. Już w trakcie pobytu Hitlera w więzieniu partia była w stanie bliskim upadku. Röhm zrzekł się funkcji i wyjechał do Brazylii gdzie służył w wojsku, Göring przebywał za granicą (w Szwecji), Pöhner, Schaubner-Ritcher i Eckart nie żyli, Kriebel wyjechał ,Rosenberg i Ludendorff byli urażeni (Ludendorff połączył się z nazistami z północy). Jeszcze w trakcie odbywania kary przez Hitlera partia nazistowska wystartowała w pierwszych wyborach (Hitler początkowo był temu przeciwny). Naziści zdobyli 2 miejsce w Bawarii i 32 mandaty w Reichstagu. Jednak w kolejnych zdobyli już tylko 14 miejsc w Reichstagu. Hitler wyszedł z więzienia na gwiazdkę 1924 i rozpoczął odbudowę partii. Pierwszym jego krokiem było zwołanie wiecu. 27 stycznia 1924 odbył się wiec, uczestnictwo w nim było poparciem dla Hitlera. na wiecu byli: Max Amman, Streicher, Esser, Feder, Frick, Dintner. Nie przybyli Röhm (nie było go w kraju), Rosenberg, Ludendorff, Strasser. Hitler wygłosił mowę po której zakazano mu przemawiać w całych Niemczech. Odpowiedzią przeciwników Hitlera był wiec przywódców partii w Hanowerze (22 listopad 1925) zwołany przez braci Otto i Gregora Strassera. W Hanowerze byli obecni Karl Kaufmann (późniejszy Gauleiter Hamburga), Bernard Rust (późniejszy minister oświaty), Kerrl (późniejszy minister wyznań religijnych), Robert Ley (kierownik Frontu Pracy), Friedrich Hildebrant (późniejszy Gauleiter Meklemburgii), Erich Koch (późniejszy Gauleiter Prus Wschodnich, później komisarz Rzeszy na Ukrainę). Hitlera reprezentował Gottfried Feder (ledwie dopuszczono go do głosu, a Goebbels zażądał nawet jego wykluczenia). Hitler odpowiedział wiecem w Bombergu (na południu Niemiec). Rozłam z Ludendorfem pogłębił się jeszcze bardziej podczas wyborów prezydenckich. W pierwszej turze tychże wyborów Naziści poparli Ludendorfa ale w drugiej przenieśli swoje poparcie na von Hindenburga który zwyciężył. Gregor Strasser (wstąpił do partii w 1920) pogodził się z Hitlerem gdy ten zaoferował mu przywództwo partii z północnych Niemczech. Sekretarzem Strassera był Joseph Paul Goebbels który początkowo bardzo niechętny Hitlerowi po jednej rozmowie z nim stał się niemal jego wielbicielem, porzucił Strassera i połączył się z Hitlerem. W tym czasie również sytuacja w Niemczech poprawiła się zduszono inflację (w czym zasługa Schachta) doszło do ugody z aliantami w sprawie spłaty reparacji wojennych (plan Dawesa). Francuzi przestali okupywać Zagłębie Ruhry został podpisany pakt w Locarno (gwarantujący zachodnie granice Niemiec) alianci wycofali się z Nadrenii Niemcy zostały przyjęte do Ligi Narodów.
Wszystkie te sukcesy Republiki Weimarskiej niezbyt cieszyły Hitlera, który tracił popularność. Mimo to postanowił zewrzeć szeregi i zreorganizować partię. Krokiem w tym celu było powołanie w 1924 sądu partyjnego Untersuchungs und Schlichtungs- Ausschuss ("Uschla"). Pierwszym przewodniczącym został Heineman, następnym Walther Buch który wraz z Urlichem Grafem i Hansem Frankiem (późniejszym generalnym gubernatorem Polski) stworzył doskonałe narzędzie kontroli nad partią. Powstaje także Hitlerjugend, Schülerbund (Związek uczniów nazistów), Liga Studencka i Związek Kobiet Niemieckich. Heinrich Himmler zreorganizował także SS (gdy przejmował tę organizację było w niej ok. 200 członków). W 1927 Hitler otrzymał zezwolenie na przemawianie w Bawarii, a w 1928 w Prusach. Kolejnym krokiem w celu zdobycia popularności był atak nazistów i nacjonalistów na plan Younga. Podczas głosowania w Reichstagu plan przyjęto więc Hitler wraz z nacjonalistami Hugenberga doprowadził do referendum. Mimo niepowodzenia Hitler stał się w jeszcze bardziej popularny. Wzrost popularności przyniósł Hitlerowi także kryzys gospodarczy 1930. Za sytuacja panująca w Niemczech doprowadziła do upadku rządu i rozpisania nowych wyborów. Odbyły się one 16 września 1930 i przyniosły one nazistom duże zwycięstwo. Zdobyli 107 miejsc i tym samym zajęli 2 miejsce. Naziści czując, że mają dużą siłę zaczęli stosować coraz brutalniejsze środki. Rząd chciał zdelegalizować NSDAP jednak zdawał sobie sprawę z siły nazistów i nie zdecydował się na ten krok. Rząd nie wiedział jak zachowa się wojsko i prezydent Hindenburg, gdyby sytuację sprowokował Hitler armia i prezydent stanęli by po stronie Rządu ale nie wiadomo jak zachowali by się w sytuacji delegalizacji NSDAP). 14 kwietnia 1932 po kolejnej akcji SA i SS zostają zdelegalizowanie i rozwiązane. Powoduje to masowe protesty a w rezultacie Groener ustępuje (10 maja), 20 maja ustępuje także kanclerz Brüning. Nowym kanclerzem zostaje von Papen, który cofa delegalizację SA i SS a także rozpisuje nowe wybory.
Tak więc 30 stycznia 1933 Hitler został kanclerzem. Szybko jednak zorientował się, że nie ma większości by stworzyć rząd. Rozpoczął więc negocjacje z Centrum. Były to jednak negocjacje skazane na niepowodzenie. Hitler przy pierwszej okazji prowokuje i zrywa te rozmowy nie doprowadzając do kompromisu. Kolejnych wyborów Naziści już nie obawiają się, wiedzą, że tym razem do swojej kampanii mogą użyć całej potęgi państwa. Kampanię wyborczą finansują przedsiębiorcy. Gdy Göring zostaje ministrem spraw wewnętrznych Prus bardzo szybko podejmuje odpowiednie kroki, powiększa policję o 50 tys. ludzi głównie z SA i SS. W kraju zaczyna szerzyć się terror, ludzie bali się wzywać policji ponieważ ta stanowiła kolejne zagrożenie. Nowe władze zwalniają urzędników, zawieszają gazety. 27 lutego 1933 w niewyjaśnionych okolicznościach wybuchł pożar w Reichstagu. Natychmiast oskarżono komunistów Dimitrowa. Złapano również bezpośredniego sprawcę von der Lubbe, ale ten nie przyznał się do żadnych kontaktów z komunistami. Mimo to natychmiast zdelegalizowano partię komunistyczną. Następnego dnia 28 lutego 1933 Hitler wydał dekret "o ochronie narodu i państwa".
art1. zawieszenie wolności osobistej
art2. upoważnienie rządu do przejęcia władzy w każdym z krajów związkowych (w razie wybuchu rewolucji komunistycznej)
art4. delegalizacja komunistów
art5. zaostrzenie kar
Dekret ten wykorzystano w całkowicie odmienny od początkowej idei sposób. Władza którą dawał ten dekret jeszcze bardzie zwiększyła terror w Niemczech. W takiej atmosferze odbyły się wybory. W marcu 1933 Naziści odnieśli duże zwycięstwo (43,9 % - 17 277 200 głosów).
Kolejną ustawę zwiększającą władzę nazistów była ustawa "o zabezpieczeniu narodu i państwa od biedy" (23 marca 1933). Ustawa ta miała na celu walkę z ciężką sytuację gospodarczą Niemiec. Artykuł pierwszy i piąty tej ustawy dawał rządowi prawo przez lata wydawania ustaw bez konieczności oglądania się na Reichstag.
Artykuły 2 i 4 dawały rządowi możliwość nie liczenia się z konstytucją i zawierania traktatów z innymi państwami. Artykuł 3 mówił, że ustawy wychodzą od kanclerza i obowiązują od dnia ogłoszenia.
Na podstawie tej ustawy :
podporządkowano państewka składowe Rzeszy (rozwiązano Landtagi i wprowadzono policyjnych komisarzy- nazistów )na podstawie art. 2 (31 marca 1933).
rozwiązano wszystkie związki zawodowe poczym utworzono jeden Niemiecki Front Pracy (na jego czele stanął Robert Ley)
19 czerwiec rozwiązano partię socjaldemokratyczną
4 lipiec następuje samo rozwiązanie się Centrum
21 czerwiec samo rozwiązanie się nacjonalistów Hugenberga
Tak więc widzimy, że w ciągu pół roku do przejęcia władzy w Niemczech naziści podporządkowali sobie całkowicie Niemcy, zniszczyli całą opozycję, przejęli kontrolę nad państewkami Rzeszy i stworzyli podwaliny przyszłej potęgi. Ukoronowaniem tych wszystkich sukcesów było ogłoszenie dnia 14 lipca 1933 komunikatu:
art. 1 NSDAP jest jedyną partią polityczną w Niemczech.
art. 2 Ktokolwiek próbuje utworzyć nową lub utrzymywać starą partię polityczną podlega karze 3 lat ciężkich robót.
Pod koniec 1933 roku nastąpiło włączenie Stahlhelmu do SA (później w 1935 rozwiązano go ostatecznie). Już w 1933 roku rozwiązano też problem żydów w administracji państwowej (7 kwiecień, 30 czerwiec i 20 lipiec 1933 czystki w administracji). 14 października 1933 Niemcy występują z konwencji rozbrojeniowej. Hitler początkowo zażądał rozbrojenia innych państw udając miłośnika pokoju po czym bardzo szybko wystąpił z konwencji argumentując to niesprawiedliwością w traktowaniu narodów. Niecały miesiąc później 12 listopada 1933 Niemcy wystąpiły z Ligi Narodów (w plebiscycie wzięło udział 96%, 95% za wystąpieniem).
Kolejnym celem Hitlera była prezydentura i połączenie w jednym ręku władzy kanclerza i prezydenta. Prezydent Hindenburg był stary i z wiadomości jakie Hitler posiadał wynikało, że niedługo już będzie w stanie piastować urząd prezydenta. Równocześnie Hitler wiedział, że bez poparcia armii nie będzie mógł ubiegać się o sukcesję po Hindenburgu dlatego chciał jak najbardziej przypodobać się armii. Zadanie nie było te jednak łatwe. Dużym problemem stało się SA, przywódcy tej organizacji i szeregowi członkowie. SA było bardzo potrzebne w czasie walki o władzę, jako zbrojne ramię partii. Jednak po przejęciu władzy przez nazistów SA stało się bardzo niewygodne. Szeregowi członkowie SA, ci którzy po przejęciu władzy przez nazistów nie dostali żadnych stanowisk byli bardzo zawiedzeni. Szczególnie bolało ich to że ci którzy przystąpili do partii "za pięć dwunasta" robili kariery, a im nic się nie dostało. Podczas gdy Hitler chciał za wszelką cenę uspokoić sytuację w państwie i zmniejszyć terror SA w dalszym ciągu zachowywała się tak jak dawniej siejąc terror i strach. Szeregowi członkowie SA, ci którzy po zwycięstwie nie otrzymali nic zaczęli mówić o drugiej rewolucji (Hitler był temu zdecydowanie przeciwny gdyż uważał, że permanentna rewolucja do niczego nie prowadzi). Z drugiej strony wyżsi SA-mani z Röhmem na czele chcieli by SA zostało włączone do armii czemu z kolei zdecydowanie sprzeciwiali się generałowie. W sytuacji gdy Hitler chciał przypodobać się armii włączenie SA w jej struktury przy zdecydowanym sprzeciwie było niemożliwe. Pretekstem do rozprawienia się z SA był że komy spisek jej dowódców. Spisek ten (prawdopodobnie wymyślony przez bardzo niechętnych Röhmowi Göringa i Himmlera lub przez samego Hitlera) mówił o rzekomym projektowanym przewrocie SA w porozumieniu z obcym mocarstwem (później zidentyfikowanym jako Francja). Po "wykryciu" tego spisku rozpoczęły się aresztowania i egzekucje nazywane Nocą długich noży 29/30 czerwca 1934. W wyniku tej czystki zginęli : Röhm, Schleicher, Strasser razem ok. 400 osób (przywódcy SA, przeciwnicy polityczni a czasem zupełnie przypadkowi ludzie).
2 sierpnia 1934 umiera Hindenburg a jego następcą zostaje Hitler. 19 sierpnia 1934 odbywa się referendum w sprawie objęcia urzędu prezydenta (po Hindenburgu) przez Hitlera (przy frekwencji 95,7 % - 89% zaakceptowało Hitlera). Po zniszczeniu SA następuje wzmocnienie Himmlerowskiej SS.
Przyczyny Nocy Długich Noży:
· SA chce przeprowadzić drugą rewolucję
· Röhm i inni przywódcy chcą włączyć SA w struktury armii
· Hitler chce by armia udzieliła mu poparcia w sprawie sukcesji o Hindenburgu
· armia nie zgadza się na włączenie SA w jej struktury
· Hitler jest przeciwny drugiej rewolucji i terrorowi stosowanemu przez SA
· niechętny stosunek otoczenia Hitlera (Göring i Himmler) do Röhma i SA
Gdy Hitler zrobił już "porządek" we własnym państwie zaczął myśleć o wprowadzeniu tego porządku w całej Europie. W latach 1934-38 Hitler zbudował potęgę militarną tak, by nie musiał się już obawiać obcej interwencji w jego państwie. Hitler dokładnie wiedział, że w obecnej sytuacji jest jeszcze zbyt słaby by móc przeciwstawić się Anglii i Francji dlatego był ostrożny. 26 stycznia 1934 podpisano Polsko- Niemiecki traktat o nieagresji. Od tego czasu stosunki Polsko Niemiecki układały się raczej dobrze, następowały obustronne wizyty, Goebbels na polecenie Hitlera stroił się w piórka najlepszego przyjaciela Polaków, Niemcy przymknęli nawet oczy na Polską propozycję interwencji w Niemczech po remilitaryzacji Nadrenii. Było kilka powodów takiego postępowania. Hitler mógł mówić (co robił bez przerwy) jaką to naziści mają pokojową naturę i jak mogą dogadać się z wszystkimi przy odrobinie tylko dobrej woli. Po każdym takim przemówieniu następowała litania w której Hitler wyliczał drobne ustępstwa (traktat z Polską stał zawsze na pierwszym miejscu). Kolejnym powodem było to, że Hitler nie był jeszcze gotowy na rozprawę z Polską a poza tym najpierw miał jeszcze inne plany. Ważną przyczyną było również to, że Hitler pragnął przyciągnąć do siebie Polskę i razem z nią uderzyć na ZSRR swojego głównego wroga. Traktat z Polską dał również Hitlerowi spokój z jednej strony dzięki czemu mógł się zająć czymś innym.
Pierwszym celem Hitlera była Austria. Hitler chciał zjednoczyć wszystkie ziemie Niemieckie w jedną całość. 25 lipca 1934 w Austrii naziści zainspirowali pucz który jednak się nie powiódł, Hitler sprawę Austrii odłożył na później. Po tym nieudanym puczu przedstawicielem Niemiec w Austrii został von Papen. W styczniu 1935 odbyło się referendum w zagłębiu Saary w którym to referendum mieszkańcy mieli zadecydować do jakiego państwa ma zostać włączony ten region (Francja, Niemcy). Dzięki krzykliwej kampanii nazistów Niemcy odniosły zdecydowane zwycięstwo 95%.
W marcu 1935 Francja i Anglia zaproponowały Hitlerowi rozmowy w sprawie rozszerzenia układów lokerneńskich na wschód. Posunięcie to całkowicie zbiło Hitlera z tropu, nie wiedział co robić ale zgodził się na rozmowy w tej sprawie (Hitler nie wyobrażał sobie nawet tego, by traktaty lokarneńskie rozszerzono na wschód obiecał rozmawiać bo nie miał innego wyboru, jednak cały czas liczył na to, że nawinie się jakaś okazja by rozmowy te zerwać). 3 marca 1935 Anglia ogłosiła nowy plan zbrojeń w związku z podjęciem zbrojeń przez Niemcy. Tego samego dnia Francja ogłosiła przedłużenie służby wojskowej. To dało Hitlerowi doskonały pretekst do zerwania wszelkich rozmów. Propaganda Goebbelsa dodatkowo nagłośniła całą sprawę. Naziści oburzali się na to i ogłoszono zwiększenie zbrojeń. Hitler mógł jednak mówić, że jego zbrojenia mają na celu obronę Niemiec przed obcą agresją.
W czerwcu 1935 podpisano traktat morski pomiędzy Anglią a Niemcami. Traktat ten dawał Niemcom możliwość rozbudowy floty do 35% stanu floty brytyjskiej i dawał im możliwość rozpoczęcia zbrojeń morskich co było jawnym pogwałceniem traktatu wersalskiego. Niemcy mogły posiadać tyle łodzi podwodnych co Wielka Brytania.
We wrześniu 1935 weszły w życie ustawy Norymberskie. Pozbawiały one obywatelstwa Żydów, zabraniały małżeństw Niemiecko- Żydowskich, swastyka stała się emblematem narodowym.
Do tej pory stosunki Niemiecko Włoskie były nienajlepsze, jednak dosyć szybko się to zmieniło. Po agresji Włoch na Abisynię i proteście cesarza Haile Selasi na forum Ligi Narodów Włoch znalazły się w izolacji. Dodatkowo fakt, że mimo protestów wojna i tak wybuchła sprawił, że Anglia i Liga Narodów straciły częściowo swój autorytet. Hitler mimo, że nie był zaangażowany po żadnej ze stron widział jak Mussolini zajmuje całą Abisynię pomimo protestów Anglii i Ligi Narodów i wiedział, że jego obawy o możliwość interwencji są płonne. Włochy które znalazły się w izolacji zaczęły coraz bardziej zbliżać się do Niemiec. Współpraca ta zacieśniła się jeszcze bardziej podczas wojny domowej w Hiszpanii, gdzie Niemcy i Włochy wspomagały gen. Franco. W październiku 1936 podpisano protokoły październikowe pomiędzy Niemcami i Włochami.
11 lutego 1936 roku Francuska Izba Deputowanych ratyfikowała traktat ze Związkiem Radzieckim. Hitler uznał to za przekreślenie traktatu Locareńskiego i 7 marca 1936 wprowadził wojska Niemieckie do Nadrenii. Remilitaryzacja Nadrenii nie spotkała się z żadnym oddźwiękiem. (Hitler spodziewał się tego pamiętając sytuację z przed pół roku i kompromitację Anglii i Ligi Narodów w sprawie Abisynii, jednak wiedział, że w wypadku interwencji nie ma najmniejszych szans. Polska zaproponowała Francji interwencję jednak propozycja ta nie została przyjęta). 5 listopada 1937 zawarto porozumienie z Polska w sprawie Gdańska.
W 1937 w rządzie było 4 ludzi z poza NSDAP: Schacht (min. gospodarki), Neuratch (min. spraw zagranicznych), Blumberg (Minister wojny) i Fritsch (dowódca sił lądowych). Równocześnie w Niemczech istniały różne instytucje których kompetencja nakładały się (np. MSW i biuro Ribbentropa wkrótce to biuro prowadzone przez Ribbentropa człowieka oddanego Hitlerowi którego znał już od dawna zajmowało się sprawami bardzo delikatnymi np. Traktat morski z Anglią, pakt Antykominternowski). Naziści postanowili pozbyć się niewygodnych (z poza NSDAP) ludzi. 9 listopada 1937 odeszli Neuratch, Blumberg i Fritsch. Doprowadziły do tego dwie afery które to zostały wymyślone przez Göringa i Himmlera. Blumberga zdymisjonowano po aferze z żoną, a Fritscha po aferze w której zarzucono mu homoseksualizm. 8 grudnia 1937 po nieustannych kłótniach z Göringiem o kompetencje (podobna sytuacja jak z MSW i biurem Ribbentropa) odszedł również Schacht. W ten sposób oczyszczono rząd z ludzi innych niż z NSDAP. 4 lutego 1938 odbyło się ostatnie posiedzenie rządu III Rzeszy. Neuratcha zastąpił Ribbentrop a Schachta Funk. Hitler mianował się ministrem wojny, naczelnym dowódcą sił zbrojnych. Dowódcą wojsk lądowych został po Fritschu Brauchitsch. Göring został Feldmarszałkiem i najwyższym w stopniu generałem. W ten sposób widzimy jak Hitler "rozpracował" armię. Jeszcze w 1934 by uzyskać jej poparcie rozprawił się z S.A., w 1938 armia i generałowie byli przez nazistów pomiatani, Hitler był naczelnym dowódcą, a Göring najwyższy w stopniu generałem.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]