Dr Jolanta Malinowska, SM

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Dr Jolanta Malinowska  "Podstawowe objawy SM"

 

 

Stwardnienie rozsiane (SM) jest chorobą układu nerwowego o charakterze przewlekłym, remitującym bądź postępującym, u której podłoża leżą rozsiane ogniska demielinizacji w mózgu i  w rdzeniu kręgowym. Choroba najczęściej występuje w strefach klimatu chłodnego, umiarkowanego, morskiego i  przejściowego. Dlatego też Polska należy do strefy wysokiego ryzyka zachorowań.

Choroba może rozpocząć się w różnych okresach życia, również u dzieci, jednak szczyt zapadalności przypada na trzecią dekadę życia.

Obraz kliniczny i  przebieg odznaczają się dużą niejednorodnością. Najczęściej spotyka się objawy ubytku czynności układów anatomicznych rdzenia i  mózgowia, znacznie rzadziej obwodowego układu nerwowego.

Do podstawowych objawów SM należą zaburzenia wzrokowe, wywołane przez jedno- znacznie rzadziej obustronne zapalenie pozagałkowe nerwu wzrokowego. Może ono nastąpić na kilka lat przed innymi objawami, rzadziej natomiast pojawia się w okresie przewlekłym SM. Objawy pozagałkowego zapalenia nerwu wzrokowego wahają się od różnego nasilenia zamglenia wzroku czy ubytku w polu widzenia do całkowitej jedno- lub obustronnej ślepoty. Zwykle występuje to nagle, często jest przemijające, rzadziej trwałe. Częstość objawów wzrokowych w SM waha się w granicach od 40 do 87 % wg różnych zestawień. Podobnie różnego typu uszkodzenia nerwów okoruchowych należą do szczególnie częstych objawów początkowych SM. Chorzy skarżą się na podwójne widzenie. Badaniem uwidacznia się zez, zaburzenia w ruchomości gałek ocznych, nierówność źrenic. Objawy powyższe mogą być krótkotrwałe, mogą mieć charakter nawracający.

Następnym w skali częstości objawów ze strony nerwów czaszkowych są zaburzenia słuchowe. Chorzy skarżą się na niedosłuch, świsty czy szum w uszach. Nasilenie niedosłuchu może wahać się w zależności od stanu choroby.

Objawy ze strony nerwu trójdzielnego mają charakter różnego rodzaju parestezji, wyjątkowo są to typowe nerwobóle lub ubytkowe zaburzenia czucia. Objawy ze strony pozostałych nerwów czaszkowych występują bardzo rzadko.

Do podstawowych objawów SM należą ubytkowe objawy ruchowe (niedowład lub porażenie), prawie zawsze o charakterze spastycznym. Są wyrazem uszkodzenia dróg piramidowych w wyniku powstania ognisk demielinizacji w rdzeniu kręgowym, rzadziej w pniu mózgu czy w torebce wewnętrznej.

Odosobnione zespoły móżdżkowe czy pozapiramidowe nie są częste, natomiast łącznie z uszkodzeniem innych układów stanowią istotny składnik typowego obrazu klinicznego choroby.

Wśród zaburzeń wegetatywnych szczególną rolę odgrywają nieprawidłowości w oddawaniu moczu. Znacznie rzadziej występuje nietrzymanie stolca, częściej uporczywe zaparcia. U  kobiet występują zaburzenia miesiączkowania. U  mężczyzn niemoc płciowa.

Ogniska w rdzeniowych ośrodkach współczulnych mogą powodować zaburzenia naczynioruchowe w postaci sinicy, obrzęki kończyn. Objawy czuciowe, mimo iż nie mają istotnego znaczenia klinicznego (występują od 10 do 40 %). Są to różnego rodzaju parestezje i  nerwobóle.

Postępowanie terapeutyczne powinno być kompleksowe. Należy zawsze pamiętać, że leczymy chorego na SM, a nie samo SM.

Zastosowanie steroidoterapii, zwłaszcza w pierwszych rzutach choroby, daje często spektakularną poprawę i  jest rutynowo stosowane. Nie ma jednak przekonujących dowodów, że wpływa ona na naturalny przebieg choroby. Do najczęściej stosowanych steroidów należą metylprednisolon, deksametazon, ACTH, prednisolon.

Prawie każdy rzut choroby zwiększa w mniejszym lub większym stopniu deficyt neurologiczny. Istotne jest więc zmniejszenie częstości rzutów. Jak do tej pory jedynym lekiem posiadającym udowodnioną wartość jest interferon beta. Niestety, jego wysoka cena ogranicza masowe stosowanie. Dotychczas nie wynaleziono skutecznego leku, który hamowałby przebieg postaci powoli postępującej.

Leczenie objawowe obejmuje zmniejszenie spastyczności, walkę z bólem, zwłaszcza o charakterze neuralgii, leczenie zaburzeń pęcherzowych, seksualnych, a także zaburzeń psychicznych, najczęściej afektywnych.

 

Jak już wspomniano, leczenie powinno mieć charakter kompleksowy. Chory z SM powinien mieć zapewnioną opiekę neurologa, fizykoterapeuty, psychologa, psychiatry, urologa, a także opiekę pracownika socjalnego.

 

Dr Jolanta Malinowska  "Podstawowe objawy SM"

 

 

 

 

 

www.bssm.org.pl

 

 

... [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • eldka.opx.pl